1η

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΣΤΙΣ 5 Μάη, μη σεβόμενοι φυσικά την υποκριτική “ολυμπιακή εκεχειρία”, και ενώ συνεχίζεται ο πόλεμος στο Ιράκ, επιτεθήκαμε στο “πολυδύναμο” αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας. Χτυπώντας μέσα στην ίδια τους τη φωλιά τις ένοπλες συμμορίες του καθεστώτος, φάνηκε πόσο ευάλωτοι είναι στην πραγματικότητα και πώς το περίφημο “δόγμα ολικής ασφάλειας” είναι άνευ ουσίας.

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ αυτή ήταν μια απάντηση στη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον “αντιτρομοκρατικό” πόλεμο και μια προειδοποίηση για την επικείμενη άμεση “ανθρωπιστική” εμπλοκή του με στρατεύματα στο Ιράκ. Ήταν μια απάντηση στο νέο “αντιτρομοκρατικό” νόμο που αναμένεται άμεσα να ψηφιστεί στην Ελλάδα και που μόνο “εσωτερικό ζήτημα” δεν είναι, αφού ανάλογες διατάξεις θα ψηφιστούν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ήταν μια απάντηση στη δημιουργία νέων λευκών κελιών.

_____________________________________________________________________

Προς την εφημερίδα “Το Ποντίκι”.

Σας στέλνουμε την ανακοίνωση με την οποία αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας. Επίσης, σας στέλνουμε προς δημοσίευση και την προκήρυξη-ανάλυσή μας με τις αρχές, τη στρατηγική και την οπτική μας για τη διεθνή γεωπολιτική κατάσταση.

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ αυτή είχε σταλεί σε απογευματινή εφημερίδα (σ.σ. εννοεί την “Ελευθεροτυπία”) στις 15 Μαρτίου, μετά την τοποθέτηση βόμβας στο υποκατάστημα της Citibank στο Ψυχικό, με την οποία αναλαμβάναμε και την ευθύνη για την επίθεση στα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 5 Σεπτέμβρη 2003.

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ τότε δεν είχε δημοσιευτεί και είχε θαφτεί για καθαρά πολιτικούς λόγους, εννοώντας κατά την άποψη μας, τη συστράτευση τουλάχιστον μερίδας του Τύπου με την καθεστωτική λογική της απαξίωσης του επαναστατικού λόγου.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Νέα Παγκόσμια Τάξη ή η Διεθνής της Τρομοκρατίας

Ο πόλεμος για την κατάκτηση του Ιράκ και του Αφγανιστάν συνεχίζεται. Το κράτος του Ισραήλ εντείνει την πολιτική εξόντωσης των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων. Δρακόντιοι “αντιτρομοκρατικοί” νόμοι ψηφίζονται και ενισχύονται με καινούργια διατάγματα, αγωνιστές φυλακίζονται με την κατηγορία της “τρομοκρατικής” δράσης, εντείνεται η καταστολή γενικότερα εναντίον επαναστατικών κινημάτων και αγώνων στο δυτικό – με την πολιτική έννοια του όρου – κόσμο. Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος που βαφτίστηκε πόλεμος κατά της “τρομοκρατίας”, είναι πόλεμος που διεξάγει η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ για την περιφρούρηση αλλά και τη βίαιη διεύρυνση του οικονομικού και πολιτικού θεσμικού πλαισίου που στηρίζει τη δικτατορία της ελεύθερης αγοράς και της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι ο πόλεμος για την επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ο 21ος αιώνας θα ανήκει σε αυτούς τους λαούς, τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, τα άτομα που δεν θα παραδοθούν χωρίς μάχη στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, που δεν θα υποκύψουν στην τρομοκρατία του νέου πολέμου, που θα αντισταθούν στα σχέδια των κυρίαρχων για τον εξανδραποδισμό των λαών, για την καταστολή των αγώνων, για την κατάκτηση του κόσμου. Θα ανήκει σε αυτούς που δεν θα επιλέξουν τη σιωπή, το βόλεμα, την υποταγή αλλά θα επιλέξουν την αντίσταση, τον αγώνα για την ελευθερία. Μια νέα παγκόσμια κοινωνική και ταξική σύγκρουση βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η πρώτη πολεμική πράξη που έγινε στα πλαίσια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ο πόλεμος στον Κόλπο το 1991, διεξήχθη σε μια εποχή, που στα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας κυριαρχούσε μια υπέρμετρη ευφορία για τη νίκη του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας επί του υπαρκτού “σοσιαλισμού”, ευφορία που εκφραζόταν μέσα από αλαζονικές αναλύσεις και διακηρύξεις για “το τέλος των ιδεολογιών”, την “παντοδυναμία” του συστήματος και τις “αναμφισβήτητες” αξίες του. Η πορεία της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, της οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης όλου του πλανήτη στο δυτικό μοντέλο ηγεμονίας, έχει δείξει εδώ και καιρό τα πραγματικά αποτελέσματα της που φαίνονται με ιδιαίτερη ωμότητα στις κατεστραμμένες οικονομίες πολλών χωρών που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τις οικονομικές συνταγές και τις αναδιαρθρωτικές προσαρμογές του ΔΝΤ και της ΠΤ, στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας, στα 5,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν με στερήσεις κάθε είδους, στα 30 εκατομμύρια που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα… Η φτώχεια, η περιθωριοποίηση, ο κοινωνικός αποκλεισμός που σήμερα δεν αποτελούν “προνόμια” μόνο των χωρών της περιφέρειας, αλλά παρουσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα και στο εσωτερικό των χωρών του λεγόμενου καπιταλιστικού κέντρου, είναι ό,τι γεννάει η κούρσα της παγκοσμιοποίησης και ο συγκεντρωτισμός του κεφαλαίου.

Αυτή η πραγματικότητα είναι η αιτία που μεγαλώνει συνεχώς ο σκεπτικισμός για την αποτελεσματικότητα – ακόμη και τη βιωσιμότητα – του συστήματος, καθώς γίνεται όλο και πιο σαφές πως η “αόρατος χειρ” της ελεύθερης αγοράς, όχι μόνον δεν δύναται να φέρει τη μέγιστη αύξηση του πλούτου των εθνών, όπως υποστήριζε ο Άνταμ Σμιθ, αλλά έχει δημιουργήσει μια χαώδη κατάσταση σε όλο τον πλανήτη. Μπροστά στους κινδύνους αποσταθεροποίησης του καθεστώτος που προαναγγέλλουν τέτοιου είδους συνθήκες, καμία οικονομική ή πολιτική πρόταση που συνιστά την παρέκκλιση από την νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση δεν δείχνει ρεαλιστική. Ο σκεπτικισμός που υπάρχει και που αναζητά τη λύση των προβλημάτων σε κάποιες μεταλλαγμένες εκδοχές του κεύνσιανισμού, σύντομα θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα του ΔΝΤ και της ΠΤ θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική στήριξης των τραπεζικών κολοσσών, όπως η Citibank, αφήνοντας τις περισσότερες χώρες του πλανήτη να πνίγονται από τα χρέη τους που είναι αδύνατον να ξεπληρώσουν, οι πιέσεις από τα υπερεθνικά οικονομικά κέντρα για την πλήρη απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών και του εμπορίου παγκοσμίως θα συνεχιστούν – Αμερική και Ευρώπη από την άλλη, θα συνεχίσουν την πολιτική των δασμών και του προστατευτισμού για λογαριασμό τους- ενώ προτάσεις όπως η δημιουργία διεθνών ελεγκτικών κέντρων (π.χ. παγκόσμια κυβέρνηση) με στόχο την χαλιναγώγηση της παγκόσμιας αγοράς και την πιο «ορθολογική» αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου, θα δείχνουν όλο και πιο ουτοπικές.

Η μόνη απάντηση της υπερεθνικής ελίτ στις κοινωνικές κρίσεις που γεννιούνται σήμερα και κυρίως σε αυτές, τις ιδιαίτερα οξυμένες που επιφυλάσσει. το αύριο, βρίσκεται στην υπέρμετρη αύξηση της βίας του συστήματος και της τρομοκρατίας εις βάρος των λαών. Στη σιδερένια γροθιά της Νέας παγκόσμιας Τάξης. Σε αυτή την κατεύθυνση οδηγεί η συγκέντρωση όλο και περισσότερων εξουσιών στα χέρια στρατιωτικών συμμαχιών (ΝΑΤΟ), διακρατικών μηχανισμών αστυνόμευσης και καταστολής (ΕurοpοΙ), διεθνών συνεργασιών των “αντιτρομοκρατικών” μηχανισμών ασφάλειας και των δικαστικών σωμάτων (Eurojust). Μια τέτοια εξέλιξη όμως, υποδηλώνει και την αδυναμία των κυβερνητικών κέντρων να νομιμοποιήσουν το υπάρχον καθεστώς στις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων.

Οι εκτιμήσεις και τα πιθανά σενάρια για τις μορφές που μπορούν να πάρουν οι κοινωνικές αντιδράσεις στο νεοταξικό περιβάλλον, αποκρυσταλλώνονται, μεταξύ άλλων, στη Νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ. Στο κείμενο αυτό που υπογράφτηκε στην Ουάσιγκτον τον Απρίλη του ’99, και ενώ οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποσαφηνίζεται ο νέος χαρακτήρας της συμμαχίας που μετατρέπεται σε παγκόσμιο μπάτσο των λαών και αναλαμβάνει, με τις νέες ευέλικτες δομές “ταχείας αντίδρασης σε ευρύ φάσμα περιπτώσεων”, να επεμβαίνει οπουδήποτε προκειμένου να καταστείλει, ή ακόμη και να προλάβει, την εμφάνιση κοινωνικών κρίσεων και απειλών για τη Νέα Τάξη.

Αφού επιβεβαιώνεται η “επιτυχής” παρουσία του ΝΑΤΟ στην περίοδο του διπολισμού, κατά τη διάρκεια της οποίας η συμμαχία “έπαιξε τον αναγκαίο εκείνο ρόλο που οδήγησε την αντιπαράθεση Ανατολής – Δύσης σε ειρηνικό τέλος”, καταγράφονται οι νέοι κίνδυνοι και εντοπίζονται οι νέες απειλές όπως “ένοπλη επίθεση στην επικράτεια των συμμάχων, τρομοκρατικές ενέργειες, δολιοφθορά, διακοπή της ροής ζωτικών πόρων”. Ο διαπλανητικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ και ο νέος του πολιτικός ρόλος φαίνεται και από το άρθρο 20 της Νέας Στρατηγικής Αντίληψης όπου αποτυπώνεται το νέο δόγμα “περιορισμένης-κυριαρχίας”, σύμφωνα με το οποίο νομιμοποιείται η πραγματοποίηση επεμβάσεων σε οποίαδήποτε χώρα προκειμένου να διαφυλαχθούν οι “καθολικές αξίες”, όπως αυτές ορίζονται από την αμερικανική εξουσία και τους υφιστάμενους εταίρους της. Αυτές οι “καθολικές αξίες” του συστήματος είναι που πρέπει να διαφυλαχθούν και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων και που, με βάση τη Νέα Στρατηγική Αντίληψη, επιβάλλεται η δράση νατοϊκών στρατευμάτων στη χώρα, παρά τις όποιες αναχρονιστικές διατάξεις του συντάγματος που, στο όνομα της ξεπερασμένης “εθνικής κυριαρχίας”, απαγορεύει μια τέτοιου είδους στρατιωτική δραστηριότητα.

Η επίθεση της 11.9 εναντίον των δίδυμων πύργων στο Μανχάταν και του αμερικάνικου Πενταγώνου – στόχοι που αντιπροσωπεύουν την οικονομική και στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ – ξεπέρασε κάθε πιθανό σενάριο για τη φύση και το είδος των αντιδράσεων στην αμερικάνικη ηγεμονία και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, εισάγοντας τη νέα διεθνή και ιδιαίτερα οξυμένη αντιπαράθεση στο έδαφος της Αμερικής. Μετά από αυτό το γεγονός, έπρεπε να επισπευσθεί η πραγματοποίηση των σχεδίων τους, τα οποία, βέβαια, δεν εκπονήθηκαν μέσα στις λίγες ώρες που μεσολάβησαν μεταξύ του γεγονότος και της ανακήρυξης του πολέμου κατά της “τρομοκρατίας” από τον Αμερικανό πρόεδρο.

Τόσο η επίθεση στο Αφγανιστάν όσο και στο Ιράκ ήταν προαποφασισμένες και εντάσσονταν σ’ ένα μακρόπνοο πρόγραμμα “συμμόρφωσης” των χωρών αυτών που τα καθεστώτα τους παρουσιάζουν προβλήματα προσαρμοστικότητας στις βουλές της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Επιβολές διαφόρων τύπων κυρώσεων, δημιουργούν σε πρώτη φάση έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τις “απείθαρχες” χώρες, με καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία τους, για τις υποδομές τους και για τους ανθρώπους που ζουν σε αυτές.

Το δεκάχρονο εμπάργκο κατά του Ιράκ, σε συνδυασμό με την κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς υποδομή της χώρας και την τεράστια καταστροφή του περιβάλλοντος, είχε σαν αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς από πείνα και αρρώστιες. Μετά την εξαγγελία για τον “άξονα του κακού” από την ξουσία, η απειλή των κυρώσεων και του πολέμου κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από χώρες που αναγορεύονται ως εμπόδια για την διαμόρφωση του νεοταξικού κόσμου (Βόρεια Κορέα, Ιράν, Συρία, Κούβα…). Από τη στιγμή όμως που οι “πολιορκίες” των κυρώσεων δεν φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, υπάρχει το λιγότερο “ευγενικό” ΝΑΤΟ, και στην περίπτωση που η διπλωματία μεταξύ των δυτικών συμμάχων «κολλήσει» στις τακτικές που θα χρησιμοποιηθούν ή  στους πολιτικούς και οικονομικούς ρόλους που ο καθένας θα έχει στην “απελευθερωμένη” περιοχή, τότε η μονομερής επίθεση είναι μια πιο εύκολη και λιγότερο χρονοβόρα λύση, πλην όμως πιο δύσκολα νομιμοποιήσιμη όπως έδειξε η περίπτωση του Ιράκ.

Σχετικά με την περιοχή της Μέσης Ανατολής, να πούμε πως οι στόχοι της υπερεθνικής ελίτ, εκτός από τον πλήρη έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τις δυτικές και κυρίως τις αμερικάνικες πολυεθνικές, καθώς και του ελέγχου της τιμής του πετρελαίου – απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχιστεί αβασάνιστα η καταστροφική κούρσα της ανάπτυξης -, αφορούν την πολιτική και στρατιωτική σταθεροποίηση της περιοχής που βρίσκεται σε αναβρασμό λόγω των κατοχικών δραστηριοτήτων των δυτικών, και πιο συγκεκριμένα τη στήριξη και ενίσχυση του σιωνιστικού ισραηλινού κράτους για να τελειώνει μια για πάντα με την αντίσταση των Παλαιστινίων, καθώς και τη στήριξη πελατειακών καθεστώτων, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας, που η σταθερότητα του κινδυνεύει από τη διάχυση της αγανάκτησης των αραβικών πληθυσμών και από τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα που τείνει να πάρει ο κοινωνικός αναβρασμός στην ευρύτερη περιοχή. Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, δεν θα διστάσουν τα διεθνή κέντρα εξουσίας να μεθοδεύσουν ακόμη και το διαμελισμό χωρών, προκειμένου να διασφαλίσουν τον πιο αποτελεσματικό έλεγχο της περιοχής, υποδαυλίζοντας εμφυλίους πολέμους (σχέδιο που προωθείται ήδη για το ανυπότακτο Ιράκ μέσω του Συντάγματος που θέλει να επιβάλει η Ουάσιγκτον στη χώρα).

Αχώριστος σύμμαχος – υπηρέτης του καθεστώτος σε όλη αυτή την ιστορική πορεία είναι ο ΟΗΕ, του οποίου το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει εξουσιοδοτηθεί από το νέο ΝΑΤΟ για “τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας”. Ο ΟΗΕ, αυτή η μαριονέτα του ιμπεριαλισμού με το ανθρωπιστικό προσωπείο, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις σύγχρονες πολεμικές επεμβάσεις. Το Συμβούλιο Ασφαλείας και τα διάφορα παρακλάδια του ΟΗΕ (Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας κ.λπ.), εκδίδουν το ένα ψήφισμα μετά το άλλο για να καταδικάσουν χώρες, άλλοτε για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Γιουγκοσλαβία, Βόρεια Κορέα τον Απρίλη του 2003), άλλοτε για να απαιτήσουν τον αφοπλισμό χωρών και να επιβάλουν τα γνωστά καταστροφικά εμπάργκο (Ιράκ), άλλοτε για να δηλώσουν την πλήρη σύμπλευση τους με τις πολιτικές των υπερεθνικών πολιτικών επιτελείων (ψήφισμα 1368 μετά τις επιθέσεις της 11.9 για τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”).

Όποτε χρειάζεται γίνεται ο κατάσκοπος της CIA που “ψάχνει” για βιολογικά και πυρηνικά όπλα, όπως έκανε για χρόνια στο έδαφος του Ιράκ. Αυτή την περίοδο και ύστερα από τις υποδείξεις της Ουάσιγκτον, το ενδιαφέρον της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας έχει στραφεί στη Βόρεια Κορέα και το Ιράν, γεγονός που πιθανό να οδηγήσει σε νέες κυρώσεις και ίσως σε νέες πολεμικές εντάσεις. Αυτά τα γεγονότα είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από την μακροχρόνια βρώμικη δράση του ΟΗΕ. Όσο για αυτούς που διαμαρτύρονται για τον “παραγκωνισμό” του οργανισμού αυτού και για την “καταπάτηση του διεθνούς δικαίου” από τις ΗΠΑ, προωθώντας την άποψη ότι ο ΟΗΕ αποτελεί εργαλείο που η στήριξη του θα τον καθιστούσε σημαντικό πολιτικό ανάχωμα στην πολεμική επέλαση της αμερικάνικης εξουσίας και θα βοηθούσε στον έλεγχο της υπέρμετρης ισχύος της, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να συντηρούν τις αυταπάτες των ανθρώπων ότι υπάρχουν περιθώρια να λυθούν με ειρηνικό τρόπο, και μέσα από το υπάρχον συστημικό πλαίσιο, τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

“Πρέπει να τους ειπωθεί (στη Γαλλία και τη Ρωσία) ότι αν βοηθήσουν να εγκαταστήσουμε στο Ιράκ μια ευπρεπή κυβέρνηση, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε περισσότερο για να εξασφαλίσουμε πως η νέα κυβέρνηση και οι αμερικάνικες εταιρείες θα εργαστούν στενά μαζί τους”. (Από δήλωση αμερικανού αξιωματούχου).

Το μεγάλο παζάρι για τη μοιρασιά στο μεταπολεμικό Ιράκ που ξεκίνησε πριν την επίθεση και συνεχίζεται ακόμη μεταξύ των μεγάλων της Ευρώπης, της Ρωσίας και των ΗΠΑ και ο διχασμός στο εσωτερικό της Ε.Ε. για το ποια στάση θα έπρεπε να κρατήσει σχετικά με αυτό το θέμα, για πολλούς αποτελούσε μια διαμάχη μεταξύ της “προοδευτικής” Ευρώπης και της “συντηρητικής και μιλιταριστικής Αμερικής. Τα φληναφήματα σχετικά με την «επαναστατική ιστορία» της γηραιάς ηπείρου και της παράδοσής της στην πολιτική της «ισότητας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη», μάλλον βρήκαν απήχηση σε πολλούς αφελής και μη, που είδαν σε μια ενδοσυστηματική αντιπαράθεση ένα βάθος που δεν υπήρχε. Το «χάσμα’ εξάλλου δεν κράτησε και πολύ και γεφυρώθηκε σχεδόν αμέσως με το ανακοινωθέν των 15 της Ευρώπης (την «μεγάλη επιτυχία» της ελληνικής προεδρίας), που ευθυγράμμιζε αρκετά διπλωματικά την πολιτική της ευρωπαϊκής ελίτ με αυτήν της αμερικάνικης για κατοχή του Ιράκ μέσα από την υπενθύμιση της απόφασης 1441 του ΟΗΕ που καλούσε τη Βαγδάτη σε συμμόρφωση με τις επιταγές της “διεθνούς κοινότητας” και που απαιτούσε τον αφοπλισμό της. Επίσης, με την ίδια ανακοίνωση η “προοδευτική” Ευρώπη επέρριπτε ευθέως την ευθύνη της κρίσης, άρα και της στρατιωτικής επίθεσης, στο καθεστώς Μπάαθ και ευχόταν στους συμμάχους της να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Με άλλα λόγια, ευχές για μια εύκολη και γρήγορη…κατοχή.

Δεν ήρθαν όμως όπως τα περίμεναν. Η κατοχή του Ιράκ δεν είναι καθόλου μια εύκολη υπόθεση, καθώς οι αντιστεκόμενοι Αραβες με το αντάρτικο που διεξάγουν έχουν τσαλακώσει το γόητρο της «αήττητης» αμερικάνικης πολεμικής μηχανής. Οι νεκροί του δυτικού στρατοπέδου αυξάνονται συνεχώς και η υπερσύγχρονη πολεμική του βιομηχανία αδυνατεί να επιβάλει τον έλεγχο. Το στρατιωτικό δόγμα για τους νέους πολέμους με τις μηδαμινές απώλειες από τη μεριά των επιτιθέμενων, που θα διασφάλιζε η υψηλή τεχνολογία των σύγχρονων οπλικών συστημάτων, κάνοντας τις μάχες να μοιάζουν περισσότερο με video games, αχρηστεύεται στην πράξη από τη στιγμή που υπάρχει η βούληση για αντίσταση. Μπροστά στον κίνδυνο ο “αντιτρομοκρατικός” πόλεμος να βρεθεί σε αδιέξοδο, η υπερεθνική ελίτ ξεπέρασε γρήγορα τις διαφωνίες της και η υπερψήφιση της αμερικάνικης πρότασης για το μεταπολεμικό Ιράκ στον ΟΗΕ άναψε το πράσινο φως για τη συνδρομή με στρατό και χρήματα περισσότερων κρατών, με την ελπίδα ότι μια ευρύτερη συμμετοχή θα νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις περισσοτέρων την κατοχή ρίχνοντας τους τόνους των διεθνών κοινωνικών αντιδράσεων για την αρχικά μονομερή πολεμική δράση, και θα συμβάλει στη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της επιχείρησης για τον έλεγχο της περιοχής.

Όσο αφορά τη δική μας οπτική για το θέμα αυτό, να σημειώσουμε πως δεν μας χρειαζόταν να δούμε ούτε την υπερψήφιση της αμερικάνικης πρότασης του ΟΗΕ ούτε την πρώτη ανοιχτή συγκεκαλυμμένη κοινοπρακτική συνεργασία στην οικοδόμηση του Ιράκ για να καταστεί αυτόφωρη η ηθική αναξιοπιστία της Ευρώπης. Και ούτε βέβαια πιστεύουμε πως μια επικείμενη πολιτική αναβάθμιση του ΟΗΕ θα καταφέρει τελικά να εξαγνίσει τα εγκλήματα της “διεθνούς κοινότητας”. Και να συμπληρώσουμε πως ο μύθος της ευρωπαϊκής πολιτικής, πολιτιστικής και νομικής διαφοροποίησης που θα μπορούσε να λειτουργήσει ελεγκτικά απέναντι στην αφόρητη ιμπεριαλιστική συμπεριφορά της Αμερικής, διατηρείται και τρέφεται από την ίδια την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία και τους, διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων, απολογητές της, με σκοπό να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο η απεξάρτηση των κοινωνικών αντιδράσεων στη γηραιά ήπειρο από τον έλεγχο της κυρίαρχης ιδεολογίας, της πολιτικής και των θεσμών της.

Να υπενθυμίσουμε τη συνεισφορά. της Ευρώπης στο διαμελισμό, τον πόλεμο και τον έλεγχο της Γιουγκοσλαβίας, καθώς και την πρόσφατη αποστολή επιπλέον στρατευμάτων, μεταξύ των οποίων και ελληνικών, που επέτρεψε την απαγκίστρωση μεγάλου μέρους των αμερικάνικων στρατευμάτων πριν από την εισβολή στο Ιράκ. Να υπενθυμίσουμε επίσης, τη συμμετοχή της με στρατεύματα στο Αφγανιστάν και την πολύτιμη επικουρική βοήθεια της στην επιχείρηση της ιρακινής “απελευθέρωσης”. Σύσσωμη η Ευρώπη συστρατεύτηκε στον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”, παραχωρώντας αέρα, γη και θάλασσα για τις πολεμικές επιχειρήσεις. Στη Μεσόγειο οι βάσεις του Αβιάνο και τα ιταλικά λιμάνια της Γκατέα, της Νάπολης και της Μανταλένα, η βάση του Τορεχόν στην Ισπανία και τα γαλλικά λιμάνια. Φυσικά, οι βρετανικές βάσεις του Φέιρφορντ και του Νιέγκο Γκαρσία καθώς και το ολλανδικό λιμάνι του Ρότερνταμ. Η Γερμανία παραχώρησε Γκεϊλενκίρτσεν, Φρανκφούρτη και Ράμσταϊμ.

Όσο για το ρόλο της Ελλάδας στις νεοταξικές πολεμικές επιχειρήσεις, αυτός σίγουρα υπήρξε υψίστης σημασίας, κυρίως με την αξιοποίηση στο έπακρο της αμερικάνικης βάσης στη Σούδα που εντάχθηκε στην επιχείρηση κατά του Ιράκ από τον Αύγουστο του ’90. Αμέσως μετά, η τότε κυβέρνηση έδωσε άδεια διέλευσης από τον ελληνικό εναέριο χώρο αμερικάνικων πολεμικών αεροσκαφών, ενώ τα τάνκερ ΚΟ-135 πραγματοποιούσαν ανεφοδιασμούς σε αεροπλάνα από τη βάση του Ελληνικού. Παράλληλα, χρησιμοποιήθηκαν η πολεμική βάση του Ηρακλείου, το αεροδρόμιο της Καλαμάτας, το αεροδρόμιο της Ρόδου, και με μια φρεγάτα το ελληνικό κράτος συμμετείχε στο ναυτικό αποκλεισμό του Ιράκ. Αξιοποιήθηκε δηλαδή ό,τι ήταν αξιοποιήσιμο.

Στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας από τα νατοϊκά αεροσκάφη το ελληνικό κράτος ήταν σύμφωνο ήδη από το ’98. Επιστρατεύτηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ως κόμβος διέλευσης νατοϊκών στρατευμάτων, το Ιόνιο αναγορεύτηκε σε πολεμική ζώνη στην οποία έπλεε το αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής. Στην επίθεση εναντίον του Αφγανιστάν συμμετείχε εκτός από την χρησιμοποίηση της Σούδας, με τα αεροδρόμια του Ακτίου, της Αγχιάλου, της Ανδραβίδας, της Τανάγρας, με την παραχώρηοη του ραντάρ της Ζήρου στην Κρήτη και την παραχώρηση του αντιτορπιλικού Φορμίων για περιπολίες στην ανατολική Μεσόγειο, και, φυσικά, ο ελληνικός εναέριος χώρος αξιοποιήθηκε ως αεροδιάδρομος. Εκτός των ελληνικών συνόρων συμμετέχει με μια φρεγάτα, ένα ελικόπτερο, ομάδα υποβρυχίων καταστροφών και 6 αξιωματικούς στον πόλεμο κατά του Ιράκ, με δύναμη στρατιωτών, ένα λόχο μηχανικού, πολεμικά αεροσκάφη 0-130 και προσωπικό στη διοίκηση του Αφγανιστάν. Και ενώ από διαρροές στον ελληνικό τύπο μαθαίνουμε πως ήδη στο έδαφος του Ιράκ δρα ομάδα Ελλήνων στρατιωτών, αναμένεται η αποστολή περισσότερων στρατιωτικών ενισχύσεων, πιθανώς μετά τους ολυμπιακούς αγώνες.

Η αναφορά μας για τη συμμετοχή της Ελλάδας στα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας τελειώνει με την εμπλοκή της στο νέο πυρηνικό σχεδιασμό των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, του Ιράκ, του Ιράν, της Λιβύης και της Συρίας. Η Ελλάδα αναλαμβάνει να “φιλοξενήσει” τις νέας γενιάς μικρού βεληνεκούς πυρηνικές βόμβες και το νατοϊκό πεδίο βολής στα Χανιά πρόκειται να χρησιμοποιηθεί σε δοκιμές πυρηνικών συστημάτων, στα πλαίσια πυρηνικής επίθεσης εναντίον γειτονικών χωρών όπως η Συρία ή το Ιράν. Η χώρα όπου ζούμε και οι ζωές όλων μας είναι υποθηκευμένες στα σχέδια των παραφρόνων της διεθνούς ολιγαρχίας και των Ελλήνων υποτελών της και στα σχέδια αυτά – στο όνομα πάντα της αντιμετώπισης της διεθνούς “τρομοκρατίας” – συμπεριλαμβάνεται τώρα και ο πυρηνικός πόλεμος. Και αν η χώρα μας δεν γίνει στόχος των ισλαμιστών που αντιστέκονται, όπως έγινε πρόσφατα η Μαδρίτη, αυτό θα οφείλεται στις κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις που εκφράστηκαν με τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ την περασμένη άνοιξη.

ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΔΡΩΣΕ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αναμφισβήτητα η Αμερική κρατά τα ηνία σε αυτή την παγκόσμια εκστρατεία πολέμου και τρομοκρατίας, λόγω της οικονομικής, τεχνολογικής και στρατιωτικής της υπεροχής. Αναμφισβήτητα ακολουθεί μια αυτοκρατορική στρατηγική για τη διατήρηση του μονοπολικού κόσμου, στον οποίο αυτή θα παραμένει ηγέτιδα δύναμη, παγκόσμιος προστάτης και πρώτος χωροφύλακας, και που κανένα κράτος ή συμμαχία κρατών δεν θα μπορέσει να την αμφισβητήσει. Εξ άλλου έχει κάνει “μακρύ” και “δύσκολο” δρόμο για να φτάσει σε αυτό το σημείο της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης ώστε να παραχωρήσει τα προνόμια της σε άλλα κράτη. Το σημερινό αμερικάνικο κράτος που αυτοαναγορεύεται ως “απελευθερωτής” των λαών, ως ο πρώτος “υπερασπιστής της ελευθερίας”, των “δημοκρατικών αξιών” και των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, είναι γνωστό πως θεμελιώθηκε πάνω στην εξόντωση των αυτοχθόνων λαών της αμερικάνικης ηπείρου, το οικονομικό σύστημα των ΗΠΑ άνθισε βασιζόμενο στις αξίες του δουλεμπορίου και των σκαβοπάζαρων, και στη συνέχεια στη στυγνή εκμετάλλευση των “απελευθερωμένων” δούλων και των πολυάριθμων ευρωπαίων μεταναστών στα βιομηχανικά κάτεργα.

Το μεγάλο αυτοκρατορικό όραμα της αμερικάνικης πολιτικής” και οικονομικής άρχουσας τάξης άρχισε να υλοποιείται με την κατάκτηση της Κούβας και των Φιλιππίνων το 1898, αφού μέσα από τον έλεγχο αυτών των νησιών ξεκινούσε η πορεία για την μετατροπή των ωκεανών σε αμερικάνικες λίμνες, γεγονός που ισχύει σήμερα. Αυτή η πορεία άφησε πίσω της εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες, ξεριζωμένους. Μερικοί από τους σταθμούς της πορείας προς την υλοποίηση του οράματος για την “αυτοκρατορία της ελευθερίας”, όπως την είχε αποκαλέσει ο Τζέφερσον, ήταν το πραξικόπημα στη Γουατεμάλα το 1953 που υποκίνησε η CIA και που ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση του Τζάκομπο Αρμπενζ αφήνοντας πίσω του 200.000 θύματα, η στρατιωτική επέμβαση στην Αϊτή το 1959 για τη στήριξη του δικτάτορα Φρανσουά Ντιβαλιέ, η υποστήριξη με όπλα και χρήματα του Σομόζα στη Νικαράγουα, του Μπατίστα στην Κούβα, η στήριξη του πραξικοπήματος στη Χιλή το 1973 εναντίον του Αλλιεντε. Ηταν η στήριξη του Θιεου στο Νότιο Βιετνάμ και η γνωστή πολεμική επέμβαση στη χώρα.

Ήταν οι συνεχείς απόπειρες πραξικοπημάτων το ’58, το ’59, το ’60 στο Λάος που επιχείρησε η ΟΙΑ με το δημιούργημα της, τον Arme clandestine. Από το ’65 ως το 73 η αμερικάνικη πολεμική αεροπορία έριξε πάνω στη χώρα αυτή περισσότερες από 2 εκατομμύρια τόνους βομβών, σκοτώνοντας χιλιάδες και αφήνοντας πίσω μια κατεστραμμένη γη. Ήταν η επέμβαση 40.000 αμερικανών στην Ταϊλάνδη για την αντιμετώπιση του επαναστατικού κινήματος που δρούσε στη χώρα, η εξόντωση πολλών αντάρτικων ομάδων στο Περού το ’65, η συμβολή με 23.000 στρατιώτες για την καταστολή της εξέγερσης στη Δομινικανή Δημοκρατία το ’65 από το πελατειακό στις ΗΠΑ καθεστώς. Ήταν η υποστήριξη με κάθε μέσο από τη ΟΙΑ και τα παρακλάδια της πολυάριθμων στρατοκρατικών καθεστώτων: του Βιντέλα στην Αργεντινή, τις χούντες της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης, του Σουχάρτο στην Ινδονησία, του Μάρκος στις Φιλιππίνες, του Εβρέν στην Τουρκία, του Ζία Ουλ Χακ στο Πακιστάν, της χούντας στην Ελλάδα. Είναι τα τάγματα θανάτου σε πολλές χώρες της ημιπεριφέρειας και της περιφέρειας που χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ.

Ας μη ξεχνάμε και την άμεση εμπλοκή τους στον εμφύλιο στη χώρα μας από το ’47 ως το ’49, όπου χωρίς την βοήθεια τους η μοναρχοφασιστική παράταξη δεν θα νικούσε, χωρίς να παραβλέπουμε τον κατοπινό τους ρόλο στο μετεμφυλιακό καθεστώς, ρόλο κηδεμόνα και αφέντη που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όμως τολμούμε να πούμε πως η Αμερική, ως γνήσιο τέκνο της Ευρώπης, εμπνεύστηκε από αυτήν τόσο τον πολιτισμό όσο και την πολιτική της ιστορία. Μια ιστορία όπου κυριαρχούν οι πόλεμοι, οι σφαγές, οι ξεριζωμοί ανθρώπων και η καταστροφή. Μια ιστορία που αποτέλεσε το λίκνο της αποικιοκρατίας, του δουλεμπορίου και του ρατσισμού ενάντια σε ό,τι δεν είχε λευκό χρώμα. Η ιστορία της “Ευρώπης του Διαφωτισμού”·, των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών” που πολλοί επικαλούνται σήμερα – συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους της αριστεράς – για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της αναγκαιότητας να αναδειχθεί η Ευρώπη ως ο “άλλος πολιτικός πόλος” που θα μετριάσει την αμερικάνικη ασυδοσία και θα κάνει πιο… ανθρώπινο τον κόσμο, είναι η ιστορία του προδρόμου της σημερινής ευρωπαϊκής ελίτ, της τάξης των αστών, που εδραίωσαν την εξουσία τους με την καταστολή των ευρωπαϊκών επαναστάσεων του 1848, με τη σφαγή των κομμουνάριων του Παρισιού το 1871.

Είναι η ιστορία της καταστολής των Σπαρτακιστών στη Γερμανία και της ισπανικής επανάστασης το ’36, η ιστορία του φασισμού που επιστρατεύτηκε από το κεφάλαιο για να καταστείλει το επαναστατικό κίνημα όταν αδυνατούσε η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι η ιστορία της κατοχής του αγγλικού κράτους στην Ιρλανδία, του ισπανικού στη χώρα των Βάσκων, του γαλλικού στην Κορσική. Η ιστορία της καταστολής των εξεγέρσεων του ’68 και της ανελέητης επίθεσης κατά των επαναστατικών αντάρτικων που γεννήθηκαν αργότερα στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Αγγλία. Είναι η ιστορία των “αντιτρομοκρατικών” νόμων και των λευκών κελιών.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Όσο για την σύγχρονη ελληνική ιστορία, από την εποχή της ίδρυσης του εθνικού κράτους, δεν υστερεί καθόλου σε αντεπαναστατικότητα από την ιστορία της υπόλοιπης Ευρώπης. Η επισήμανση έμπιστου κόμητα του Καποδίστρια σε επιστολή του προς τον τσάρο Νικόλαο, πως η Ελλάδα θα έπρεπε “να εισαχθεί εις τον όμιλο των ευρωπαϊκών κρατών ουχί ως δημιούργημα της επαναστάσεως αλλ’ ως προϊόν της καταστολής αυτής” δεν εκφράζει μια προσωπική άποψη, αλλά αποκρυσταλλώνει την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής για το ρόλο του νεοσύστατου κράτους – μαριονέτας που δημιουργήθηκε με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων και για να εξυπηρετήσει την αποικιοκρατική τους πολιτική στην ανατολική Μεσόγειο. Όσο και αν η επίσημη ιστορία το επιδιώκει, δεν μπορεί να μας πείσει πως οι στόχοι και τα όνειρα των επαναστατημένων της εποχής εκείνης συγγένευαν και στο ελάχιστο με αυτά των ομοεθνών και “φιλελλήνων” πολιτικών σουλατσαδόρων στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ούτε μπορεί να μας πείσει πως όλοι αυτοί οι κλέφτες και οι ληστές, οι παράνομοι της εποχής και, κυρίως, τα μεγάλα λαϊκά στρώματα των φτωχών που ξεσηκώθηκαν το ’21, τόσο ενάντια στην οθωμανική εξουσία όσο και εναντίον των Ελλήνων κοτσαμπάσηδων και που δεν έτρεφαν καμία συμπάθεια για την τουρκόδουλη ορθόδοξη εκκλησία, σήκωσαν τα όπλα, αγωνίστηκαν και έβαψαν τα χέρια τους με αίμα για να αναβαθμίσουν τις εξουσίες τους τα μεγάλα ελληνικά “τζάκια”, για να γίνουν οι κοτσαμπάσηδες οι νέοι “αδελφοί” δυνάστες τους. Ούτε μπορούμε να πιστέψουμε πως οι πόθοι όλων αυτών των ανθρώπων εκπληρώθηκαν με τη δημιουργία του ξενοκίνητου κράτους των Βαυαρών και των χωροφυλάκων που κυνήγησε άγρια τους αγωνιστές, οδηγώντας πολλούς από αυτούς ξανά στην παρανομία. Όπως κάθε επανάσταση, έτσι και αυτή, παρ’ όλο που αναβαπτίστηκε ως αποκλειστικά εθνική ήταν πρώτα απ’ όλα κοινωνική και δεν δικαιώθηκε ποτέ.

Η αντεπαναστατική δράση των οικονομικών και πολιτικών αρχόντων αυτού του τόπου συνεχίζεται ως τις μέρες μας μέσα από ένα διαρκή συνδυασμό καταστολής, αφομοίωσης και διαστρέβλωσης των αγώνων. Αναρίθμητες αγροτικές εξεγέρσεις καταστάλθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα. Εργατικές εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα με αποκορύφωμα αυτήν του ’36.

Η αντίσταση κατά του Άξονα κατασυκοφαντήθηκε μεταπολεμικά, και οι αγωνιστές της κυνηγήθηκαν μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας από την υποταγμένη στους νέους κατακτητές, τους Άγγλους, κυβέρνηση ως “συμμορίτες” και “κατσαπλιάδες”. Σήμερα, βέβαια, έχει αναγνωρισθεί από τις πολιτικές αρχές η σημαντική συμβολή της “εθνικής αντίστασης” και του αντάρτικου στο αντιφασιστικό μέτωπο. Του αντάρτικου αυτού που ο Βελουχιώτης εμπνεύστηκε από τους “ληστές” των βουνών και τους “κλαρίτες” που συνέχιζαν την κλεφταρματολική παράδοση, και προχώρησε στην οργάνωση του παρά τις αντιρρήσεις του ΚΚΕ με την “ορθόδοξη μαρξιστική” άποψη που επιθυμούσε έναν αγώνα στις πόλεις και τα βιομηχανικά κέντρα, με μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Αν όμως έχει αναγνωρισθεί επίσημα και με νόμο η σημασία της αντίστασης το ’41-’44, δεν συμβαίνει το ίδιο με το αντάρτικο του ’46-’49 που, παρά το γεγονός ότι οι αντάρτες στην πλειοψηφία τους ήταν οι ίδιοι που αγωνίστηκαν ενάντια στη γερμανική κατοχή, παραμένει ως σήμερα ένα μάλλον… αμφιβόλου χρησιμότητας γεγονός, ή καλύτερα μια λανθασμένη επιλογή που οδήγησε σε έναν αδιεξοδικό “αδελφοκτόνο” εμφύλιο πόλεμο.

Αναφορικά τώρα με τον αντιδικτατορικό αγώνα, αυτός έφερε, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, αμιγώς “αντιφατικά” χαρακτηριστικά και διόλου αντικαπιταλιστικά. Σύμφωνα με την ίδια οπτική οι αγωνιστές που έδρασαν κατά τη διάρκεια της χούντας, ρίσκαραν τη ζωή και την ελευθερία τους για να επανέλθει στην εξουσία το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς με τους διάφορους Καραμανλήδες και τους Ράλληδες, τους Μητσοτάκηδες και τους Παπανδρέηδες {όπως τον “Γέρο”, τον υποταχτικό του Τσώρτσιλ και του Λίπερ, και σφαγέα του ΕΑΜ στα δεκεμβριανά), με άλλα λόγια τα παλιά τσιράκια των Γλίξμπουργκ, τους υπεύθυνους των νοθειών του ’61, τους προστάτες του μετεμφυλιακού παρακράτους, τους αποστάτες του ’65 και τους γιους των προδοτών της κατοχής.

Ρίσκαραν τη ζωή και την ελευθερία τους για να ανοίξει ο δρόμος της σάπιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να έρθει στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο παλιός δηλωσίας του Μανιαδάκη το ’36 που όχι μόνο έκανε δήλωση μετανοίας, αλλά κατέδωσε και τους συντρόφους του, κατακτώντας με αυτό τον τρόπο την ελευθερία των αμερικάνικων σπουδών του. Σήμερα, η πλειοψηφία των Ελλήνων “αντιστάθηκαν” κατά της χούντας, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού καθώς και πολλών ώριμων ηλικιακά στελεχών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχαν επιδοθεί σε μια “επώδυνη” πλατωνική αντίσταση από διάφορες ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Το Πολυτεχνείο του 73 μεταμορφώθηκε στις μέρες μας σε γιορτή από τους απόλεμους και από αυτούς που, όχι μόνο δεν συμμετείχαν στην εξέγερση, αλλά και κατηγορούσαν το γεγονός ως δημιούργημα 300 πρακτόρων του Ρουφογάλη και της ΚΥΠ (βλ. ΚΚΕ, ΚΝΕ). Σήμερα αυτοί οι “αγωνιστές” περιφρουρούν το Πολυτεχνείο σε συνεργασία με τα ΜΑΤ, ενώ οι ίδιοι οι σφαγείς, τα σώματα ασφαλείας, ο στρατός, οι φονιάδες του Κουμή, της Κανελοπούλου, του Καλτεζά, μέσα σε ένα πνεύμα ταξικής και κοινωνικής συμφιλίωσης, καταθέτουν στεφάνια και λουλούδια.

ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Αν όμως η πολιτική της ιστορικής παραχάραξης, της διαστρέβλωσης των εννοιών και της αφομοίωσης των μηνυμάτων που γεννούν οι αγώνες είναι χρήσιμη για το ιδεολογικό οπλοστάσιο του σύγχρονου καθεστώτος, στο βαθμό που οι αγώνες αυτοί διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια των αποκαλούμενων ολοκληρωτικών καθεστώτων, δεν συμβαίνει ο ίδιο με τους ριζοσπαστικούς αγώνες που γεννιούνται στα χρόνια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και που καταδικάζονται συλλήβδην ως “τρομοκρατία”. Η Ευρωπαϊκή “αντιτρομοκρατική” παράδοση ξεκινά αρκετά χρόνια πριν, όπως προαναφέραμε, και αφορούσε την αντιμετώπιση των επαναστατικών ένοπλων ομάδων και των αυτονομιστικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν κυρίως τη δεκαετία του 70. Σήμερα, η “αντιτρομοκρατική” πολιτική στην Ευρώπη, με τη γενικευμένη και εκσυγχρονισμένη της μορφή, αποτελεί μια από τις μείζονες ευθύνες των εθνικών κρατών, που στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο και αλληλεξαρτόμενο σύστημα, παραμένουν οι βασικοί υπεύθυνοι για την προσαρμογή αυτής της πολιτικής στις κατά τόπους περιφέρειες και την περιφρούρηση του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού πλαισίου, που διαμορφώνεται από τα επιτελεία των διεθνών υπερεξουσιών.

Για εμάς η “αντιτρομοκρατική” πολιτική που εφαρμόζεται και στην περιοχή μας, έχει κομβική σημασία και δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε προσχηματική, όπως πολύ συχνά λέγεται. Δεδομένου ότι η μελλοντική αριθμητική αύξηση που αναμένεται στα νέα στρώματα των φτωχών και των αποκλεισμένων στις δυτικές χώρες εγκυμονεί κινδύνους που, αν δεν προβλεφθούν έγκαιρα και αν δεν αντιμετωπιστούν, ενδέχεται να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις, η “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία αποκτά τη σημασία μιας μακρόπνοης στρατηγικής για τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος εχθρικού προς κάθε εστία ανάπτυξης ανατρεπτικών πολιτικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Γι’ αυτό το σκοπό σύσσωμες οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών της δύσης προχωρούν σε νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, αναπροσαρμόζουν και εκσυγχρονίζουν τα κατασταλτικά τους οπλοστάσια και συνεργάζονται σε όλα τα επίπεδα προκειμένου να καταφέρουν τον βίαιο εξοστρακισμό και την πολιτική αδρανοποίηση των πολιτικών χώρων και κινημάτων που συνεχίζουν να αντιστέκονται, για να προλάβουν πιθανή διάχυση των εξεγερσιακών και επαναστατικών διαθέσεων και μεθόδων στα κοινωνικά αυτά τμήματα που η μαζική κουλτούρα δυσκολεύεται να ενσωματώσει και η λαίλαπα των ναρκωτικών να αδρανοποιήσει.

Έναν τέτοιο σκοπό υπηρετούν οι πολυάριθμες φυλακές υψίστης ασφαλείας και τα λευκά κελιά, το φακέλωμα στα ηλεκτρονικά αρχεία των ευρωπαϊκών υπηρεσιών ασφαλείας εκατομμυρίων ανθρώπων, η ψήφιση των δρακόντιων αντιτρομοκρατικών” νόμων που επιτρέπουν την παρέμβαση στο ανθρώπινο DNA και το φακέλωμα του, που παρατείνουν το όριο κράτησης υπόπτων, που επιτρέπουν τη χρήση “ειδικών ανακριτικών τεχνικών” και αφήνουν απεριόριστη εξουσία στις υπηρεσίες ασφαλείας να παρακολουθούν, αξιοποιώντας την υψηλή τεχνολογία, να πραγματοποιούν ελέγχους, να συλλαμβάνουν και να ανακρίνουν όποιον θεωρούν ως ύποπτο.

Έναν τέτοιο σκοπό υπηρετούν οι διατάξεις των τρομονόμων που επιτρέπουν τις καταδίκες από έκτακτα στρατοδικεία με βάση ανώνυμες καταθέσεις, που συνιστούν την ευνοϊκή μεταχείριση για τους μετανοημένους και τους καταδότες, που προωθούν τη διεθνή συνεργασία των μηχανισμών τόσο για τη δίωξη υπόπτων, όσο και για την αποτελεσματική προστασία των ρουφιάνων που συνδράμουν στο έργο για την καταπολέμηση της “τρομοκρατίας”.

Και επειδή η ανθρώπινη φύση, όσο πιο πολύ εκμαυλίζεται και αλλοτριώνεται, τόσο πιο πολύ στρέφεται προς τους κάθε φορά “νικητές” και συστρατεύεται μαζί τους, δεν είναι λίγοι αυτοί που σπεύδουν να συνδράμουν – όπως εξάλλου διαπιστώσαμε και πρόσφατα στην Ελλάδα μετά την “εξάρθρωση” της επαναστατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ -, στο κυνήγι των αγωνιστων, παρέχοντας τις υπηρεσίες τους ως πληροφοριοδότες για πάσα χρήση. Αυτό το σινάφι των ρουφιάνων που αναμφισβήτητα αποτελεί, σε όλες τις εποχές, το πιο καθυστερημένο κοινωνικά και ηθικά τμήμα της κοινωνίας, αξιοποιείται και προβάλλεται από τους υπηρέτες του καθεστώτος ως ένα “λαμπρό” παράδειγμα πολιτών που επιβεβαιώνει τόσο τη “συναίνεση” όσο και την “κοινωνική συμμετοχή” στον “αντιτρομοκρατικό” πόλεμο.

Στην Ελλάδα, η αβεβαιότητα σε σχέση με το εύρος της κοινωνικής συναίνεσης, καθυστέρησε την ψήφιση του πρώτου τρομονόμου, που έγινε τον Ιούνη του 2001 ύστερα από διαρκείς πιέσεις από μεριάς των Αμερικανών και διεκπεραιώθηκε από μια χούφτα βουλευτών. Την ψήφιση του πρώτου τρομονόμου ακολούθησε το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του ελληνικού και του αμερικάνικου κράτους για την καταπολέμηση της “τρομοκρατίας” και στη συνέχεια του 2003, υπογράφτηκε η συμφωνία αμοι βαίας δικαστικής συνεργασίας Ευρώπης – Αμερικής που νομιμοποιεί την έκδοση υπόπτων και κατηγορουμένων, αφήνοντας να αιωρείται μόνιμα η απειλή για την έκδοση Ελλήνων αγωνιστών στις ΗΠΑ.

Και ενώ οι διάφορες μορφές διαμαρτυρίας για γκρέμισμα του “κράτους δικαίου”, για υπονόμευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έσβησαν μάλλον άδοξα κατά τη μάταιη προσπάθεια τους να υπερασπιστούν “ξεπερασμένες” και “αναχρονιστικές” συνθήκες και συμβάσεις, ο δεύτερος τρομονόμος που βρίσκεται στα σκαριά αναμένεται να διαλύσει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις των “αφελών” που επιμένουν να βλέπουν τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας” ως μια περιστασιακή υστερία προερχόμενη από τις επιθέσεις της 11.9.0 δεύτερος τρομονόμος, που υπαγορεύεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης και τις αποφάσεις του σχετικά με τα νέα πανευρωπαϊκά “αντιτρομοκρατικά” μέτρα, και που θα πρέπει να ενσωματώσουν τα επί μέρους επιτελεία των εθνικών υπουργείων δικαιοσύνης στο νομικό οπλοστάσιο των κρατών τους (στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα αναλάβει στο αμέσως επόμενο διάστημα και πριν τους Ολυμπιακούς την ψήφιση του νέου αυτού νόμου), πρόκειται να “ξεδιαλύνει” το τοπίο σχετικά με τον ορισμό της “τρομοκρατίας”, συμπεριλαμβάνοντας κάθε εν δυνάμει πολιτική απειλή για την ασφάλεια και σταθερότητα του νεοφιλελεύθερου δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου και της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, ως “τρομοκράτες” και ως “στρατολόγοι”, θα μπορούν να θεωρούνται οι “συμπαθούντες” και οι “απολογητές” της “τρομοκρατίας”, αυτοί που “παρέχουν κάθε είδους υποστήριξη” και “παρακινούν σε τρομοκρατικές ενέργειες”, γεγονός που βάζει στο στόχαστρο των μηχανισμών καταστολής την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, καθώς και τις πολιτικές απόψεις που προωθούν τη ριζοσπαστική κριτική και τη ρήξη με το σημερινό πολιτικό – οικονομικό σύστημα και τις αξίες του, αμφισβητώντας το ως νομοτέλεια. Πρόκειται για ένα νέο “ιδιώνυμο” που θα συμβάλει στην επικείμενη επίθεση ενάντια σε οτιδήποτε “μυρίζει” εξέγερση ή επανάσταση.

Μια κορύφωση των προσπαθειών της ελληνικής καθεστωτικής προπαγάνδας να καταδείξει ως αδήριτο πεπρωμένο τον σημερινό κόσμο, τη ζήσαμε με τις συλλήψεις μελών και ανθρώπων φερόμενων ως μέλη των επαναστατικών οργανώσεων 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ. Τις ανακηρύξεις για την “εξάρθρωση” των προαναφερθέντων ομάδων και την “αδρανοποίηση” των υπόπτων αντιφρονούντων, συνόδευσε μια μεγάλη ιδεολογική επίθεση από την πολιτική εξουσία του τόπου (πολιτικούς, διανοούμενους, δημοσιογράφους), που φέροντας σαν αιχμή την καταδίκη της ένοπλης πάλης, επιχειρούσε την απαξίωση κάθε προτάγματος για επαναστατική κοινωνική αλλαγή, τη δαιμονοποίηση της επανάστασης και των μεθόδων της.

Η πολύμηνη δίκη για την υπόθεση της 17Ν στον Κορυδαλλό, καθώς και αυτή στην οποία δικάζονται για τη δράση του ΕΛΑ, υπήρξε ένα “λαμπρό παράδειγμα του δημοκρατικού νομικού πολιτισμού”, αφού αποκαλύφθηκε η πλήρης ταύτιση του με τον αστυνομικό “πολιτισμό” και τον “πολιτισμό” των ντόπιων και ξένων μυστικών υπηρεσιών. Σήμερα, το ελληνικό κράτος και τα διεθνή επιτελεία αντιμετώπισης της “τρομοκρατίας” θέλουν και μπορούν να επιβάλουν εξοντωτικές καταδίκες, αδιαφορώντας για την ανυπαρξία ή τη φαιδρότητα των αποδεικτικών στοιχείων. Συστήνουν έκτατα στρατοδικεία απαρτιζόμενα από τα πιο “αξιότιμα” ανδρείκελα του καθεστώτος (να υπενθυμίσουμε ότι πολλοί από τους δικαστές, τόσο στη δίκη για την υπόθεση της 17Ν, όσο και σε αυτή που διεξάγεται αυτή την περίοδο για την υπόθεση του ΕΛΑ, ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους την περίοδο της χούντας), που αδιαφορούν για τις όποιες καταγγελίες περί βασανιστηρίων από τις αστυνομικές υπηρεσίες, που δεν αναγνωρίζουν τη χρησιμοποίηση αθέμιτων μεθόδων για την απόσπαση ομολογιών, που αρκούνται σε έναν καταδότη για να στείλουν ανθρώπους για την υπόλοιπη ζωή τους στη φυλακή.

Και αυτές οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπως αυτή η ειδική πτέρυγα που χτίζεται στη Λάρισα για τους καταδικασθέντες ως μέλη της 17Ν, εκφράζουν το “μεγαλείο” του σύγχρονου πολιτισμού, το νέο “Παρθενώνα” (βλ. Μακρόνησος), που δεν επιδιώκει άμεσα την αφαίρεση της ζωής αυτών που κρατούνται στα κελιά του καθεστώτος, αλλά επιδιώκει τον θάνατο της συνείδησης που τους καθιστά πολιτικούς εχθρούς του μέσω της αποδόμησης της προσωπικότητας του αγωνιστή, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει το βασανιστήριο της μακροχρόνιας πλήρους απομόνωσης. Ας μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο παράδειγμα αυτού του “σύγχρονου πολιτισμού” το δείχνουν για μια ακόμη φορά οι ΗΠΑ με το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντανάμο.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η επίθεση που διεξάγεται ενάντια στα επαναστατικά προτάγματα και η καταστολή των προσπαθειών για την πολιτική οργάνωση των κοινωνικών δυνάμεων που επιθυμούν να επιφέρουν πλήγματα στις δομές αυτού του αποτρόπαιου συστήματος, λύνει τα χέρια στα διάφορα επιτελεία εξουσίας να προχωρούν όλο και περισσότερο στη διαδικασία αποικιοποίησης των συνειδήσεων. Γι’ αυτό και η “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία δεν αφορά μόνο αυτούς που σήμερα αγωνίζονται. Κάθε εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον τόσο θα προσεγγίζει την πραγματικότητα όσο αφήνουμε να νομιμοποιείται το εφιαλτικό παρόν μέσα από την αδράνεια και την παθητικότητα. Το όραμα του προηγούμενου εκσυγχρονιστή και σοσιαλφιλελεύθερου Έλληνα πρωθυπουργού να δημιουργήσει “ένα επιτελείο που θα ρυθμίζει την κοινωνία”, φανερώνει τις διαθέσεις των κυβερνώντων κάθε πολιτικής απόχρωσης να μετατρέψουν όλους μας σε ένα άβουλο κοπάδι, σε πειθήνιες μαριονέτες που κινούνται συγχρονισμένες στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης και που συγχυσμένες αναμασούν την επίσημη προπαγάνδα που αντιστρέφει πλήρως την πραγματικότητα.

Σύμφωνα με την προπαγάνδα αυτή, φαίνεται να βασιλεύει στην Ελλάδα η ευημερία, τη στιγμή που το 21% των ανθρώπων ζει στο όριο της φτώχειας, τη στιγμή που η ανεργία αυξάνεται συνεχώς, τη στιγμή που 10.000 άνθρωποι στην Αθήνα είναι άστεγοι. Φαίνεται πως ζούμε σε μια κοινωνία “ίσων” δικαιωμάτων και ευκαιριών, μόνο που αυτή η συνθήκη αφορά μια χούφτα προνομιούχων που καρπώνονται τα κέρδη των αναπτυξιακών προγραμμάτων και που στην κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων τους αντανακλάται το “μεγαλείο” της σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας.

Η ισχυρή Ελλάδα της ανάπτυξης βρίσκεται στη Σοφοκλέους όπου οι μεγάλες εταιρείες καρπώνονται τα υπερκέρδη του χρηματιστηριακού τζόγου. Η ισχυρή Ελλάδα αφορά τον ΣΕΒ και τους βιομηχάνους που από το 1998 έχουν τσεπώσει3 δισ. ευρώ από επιδοτήσεις, υπό τη μορφή αναπτυξιακών κινήτρων. Αφορά τους κρατικοδίαιτους υπαλλήλους του “Αθήνα 2004” με τους μισθούς των εκατομμυρίων που παίρνουν, τη στιγμή που ο βασικός μισθός είναι 500 ευρώ, τους επιχειρηματίες που συμμετέχουν στην υλοποίηση του ολυμπιακού “οράματος” του οποίου το κόστος έχει ήδη ξεπεράσει τα 5 δισ. Αφορά τις μεγάλες κατασκευαστικές που επωφελούνται από τις σκανδαλώδεις σπατάλες για τα λεγόμενα αναπτυξιακά και τα ολυμπιακά έργα. Αφορά τους κυβερνητικούς υπαλλήλους και τις συνεργασίες τους με την οικονομική αφρόκρεμα αυτού του τόπου, ένα φαινόμενο διαρκές και καθημερινό που όταν βρεθεί στο φως της δημοσιότητας – λόγω λάθος χειρισμών των εμπλεκόμενων – καταδικάζεται με αποτροπιασμό ως πολιτικό σκάνδαλο.

Αυτή η ισχυρή Ελλάδα χτίζεται εις βάρος μιας πλειοψηφίας που ζει υπό την καθημερινή τρομοκρατία της φτώχειας, της ανεργίας, της υπερχρέωσης στα τραπεζικά βαμπίρ. Που δεν έχει δικαίωμα να απεργεί, αφού στο κατά τ’ άλλα “ελεύθερο και δημοκρατικό” περιβάλλον οι απεργίες ποινικοποιούνται και διώκονται η μια μετά την άλλη, χαρακτηριζόμενες ως παράνομες και καταχρηστικές. Που οφείλει να προσαρμόζεται συνεχώς στις απαιτήσεις της αγοράς και αδιαμαρτύρητα να αποδέχεται τους ελαστικοποιημένους εργασιακούς όρους, την ιδιωτικοποίηση των ανέργων και την ενοικίαση, με ατομικές συμβάσεις έως και μιας εβδομάδας, των εργαζομένων. Που πρέπει να υποκύπτει στους εκβιασμούς των επιχειρηματιών για την ευρέως διαδεδομένη λύση της “μετακόμισης” των εταιρειών σε χώρες με φθηνότερο εργατικό δυναμικό και να τα “βολεύει” με τους μισθούς πείνας που προσφέρουν οι εργοδότες στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας.

Η ισχυρή και σύγχρονη Ελλάδα είναι η Ελλάδα των ΜΑΤ που επιτίθενται σε διαδηλωτές, σε απεργούς, στους αγρότες στις εθνικές οδούς. Η ισχυρή Ελλάδα χτίζεται με το αίμα των νεκρών εργατών που από το ’99 ως σήμερα ξεπερνούν κατά πολύ τους 750, σε ένα σύνολο εργατικών ατυχημάτων που φτάνει τις 20.000. Και επειδή η “ευνομούμενη” πολιτεία μας ξέρει να ανταμείβει τα υποζύγια του καθεστώτος, δίνει απλόχερα – σε όσους βέβαια επιβιώνουν – συντάξεις χαμηλότερες των 400 ευρώ.

Η ισχυρή Ελλάδα τρέφεται από την αφαίμαξη των μεταναστών που υποχρεώνονται να ζουν σε συνθήκες σύγχρονου δουλεμπορίου, να δουλεύουν οι περισσότεροι ανασφάλιστοι ακόμα και 16 ώρες στα μεγάλα έργα και να απελαύνονται όποτε οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις της ελληνικής αγοράς το επιβάλλουν. Οι επιδόσεις στην ασφάλεια μετριούνται με τους αριθμούς των ακρωτηριασμένων και των νεκρών μεταναστών στα ναρκοπέδια του Έβρου και με τους αριθμούς των πνιγμένων που ξεβράζουν στις ελληνικές ακτές τα κύματα του Αιγαίου.

Η ισχυρή Ελλάδα αντανακλάται στις ικανότητες του ελληνικού κράτους να αποκτά όλο και πιο συγκεντρωτικό χαρακτήρα (κάτι που συμβαίνει με κάθε κράτος σήμερα), και να εμπεδώνει την ασφάλεια και τη σταθερότητα για το καθεστώς, με όσο το δυνατόν μικρότερο κοινωνικό κόστος, να επιβάλλει όποτε είναι αναγκαίο συνθήκες κατοχής (“κόκκινες” ζώνες σε διαδηλώσεις), να φυλακίζει αγωνιστές, να αστυνομοκρατεί τις πόλεις καθημερινά, να ελέγχει, να δικάζει, να καταδικάζει. Η ισχυρή και ασφαλής Ελλάδα χτίζεται με την τρομοκρατία που ασκείται εις βάρος της πλειοψηφίας από την ολιγαρχία των πλουσίων και των πολιτικών διαχειριστών του συστήματος.

Αυτή η πραγματικότητα διαιωνίζεται και νομιμοποιείται κάθε τέσσερα χρόνια μέσα από τις εκλογές. Η κοινωνική δυσαρέσκεια ως ένα βαθμό αμβλύνεται, νέες μάταιες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο γεννιούνται σε πολλούς με την αλλαγή του κόμματος που παίρνει την εξουσία. Όμως, για ακόμα μια φορά η διάψευση δεν θα αργήσει να έρθει. Αυτό που επιφυλάσσει το μέλλον είναι περισσότερη φτώχεια, μεγαλύτερη ανεργία, περισσότεροι αποκλεισμένοι. Αυτά θα είναι τα άμεσα αποτελέσματα της πολιτικής της νέας κυβέρνησης που θα αναλάβει να εφαρμόσει στην Ελλάδα τους οικονομικούς σχεδιασμούς των ισχυρών της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) για την επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας. Αναμένονται πιο σκληρές διώξεις κατά όσων αντιστέκονται, διαδηλώνουν, απεργούν. Περισσότερες φυλακές θα χτιστούν. Συνθήκες πολέμου αναμένεται να κυριαρχήσουν σε όλη τη χώρα, με τη συνδρομή αμερικάνικων και άλλων νατοϊκών στρατευμάτων ενόψει των ολυμπιακών αγώνων, που σήμερα έχουν πάρει τον χαρακτήρα διεθνούς στρατιωτικής και αστυνομικής άσκησης για την εμπέδωση της τάξης και της ασφάλειας του καθεστώτος.

Η ισχυρή Ελλάδα του αύριο θα είναι πιο αμείλικτη από αυτή του σήμερα Η κοινωνική αγανάκτηση θα αναζητά τους πολιτικούς όρους για να εκφραστεί, ίσως με μεγαλύτερη δριμύτητα από αυτή που εκφραζόταν μέχρι σήμερα.

ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ένα ζήτημα που τίθεται είναι για πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί αυτό το καθεστώς να κρατά υπό τον έλεγχο του μια αμφιβόλου σταθερότητας κοινωνική κατάσταση. Για πόσο καιρό ακόμα η παγκοσμιοποίηση θα αποτελεί το “ιδανικό” σύστημα που είναι “εκ φύσεως προικισμένο” να διαχέει τις αντιφάσεις του, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ θα έχουν τη δυνατότητα να πείθουν τους λαούς ότι στην ανάπτυξη βρίσκεται η μαγική συνταγή για τη λύση των προβλημάτων της ανεργίας και της φτώχειας. Για πόσο καιρό ακόμα οι σύγχρονοι εξουσιαστές θα έχουν τα περιθώρια να κομπάζουν ότι η νεοφιλελεύθερη δημοκρατία είναι το ιδανικότερο πολιτικό σύστημα, η οριστική και αμετάκλητη κατάληξη της ανθρώπινης πολιτικής ιστορίας. Δεν είναι λίγοι, πιστεύουμε, αυτοί που αναγνωρίζουν πως οι αντικειμενικές συνθήκες έτσι όπως είναι και, κυρίως, όπως διαμορφώνονται, με τη διογκούμενη όξυνση των ανισοτήτων, δικαιολογούν και με το παραπάνω την εκδήλωση μαζικών κοινωνικών αναταραχών στην προοπτική ανατροπής του συστήματος. Και, επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναμένουν τέτοιες εξελίξεις.

Η αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχόμενου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τη δυνατότητα των κρατούντων να εμποδίζουν τη διάχυση στην κοινωνική βάση της πεποίθησης ότι είναι δυνατή η όποια συλλογική απόπειρα αλλαγής των συνθηκών ζωής, γεγονός που επιχειρείται είτε μέσω της προπαγάνδας που επιδιώκει τον εξοβελισμό και την απομόνωση των ριζοσπαστικών πρακτικών και θεωριών είτε μέσω της καταστολής στις περιπτώσεις που εκδηλώνονται δυναμικές πρακτικές πολιτικής αμφισβήτησης. Και επειδή η ήδη υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κρίση αντικατοπτρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στη μαζική κάθοδο στους δρόμους ανθρώπων που αντιδρούν στην παγκοσμιοποίηση, όπως συμβαίνει στις διεθνείς συναντήσεις, η καθεστωτική αριστερά αναλαμβάνει με τις οργανωτικές της δομές να μεταλλάξει την κοινωνική αμφισβήτηση, μπολιάζοντας την με ιδεολογίες συμπληρωματικές και ενισχυτικές του καθεστώτος και διοχετεύοντας την σε κανάλια ανώδυνα για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Η αποτελεσματικότητα της προσπάθειας αυτών των αριστερών ουραγών του καπιταλισμού να “ορθολογικοποιήσουν” την κοινωνική κρίση, εντάσσοντας την στα πλαίσια μεταρρυθμιστικών αιτημάτων, κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα τους να συντηρούν και να διαχέουν σε όλο και μεγαλύτερο εύρος, αντιλήψεις που στηρίζουν και προωθούν την αξιακή αμφισβήτηση της επαναστατικής βίας. Και γι’ αυτόν τον σκοπό δεν διστάζουν να καταδικάσουν τους ένοπλους αγωνιστές και τις επιλογές τους ακόμα και όταν αυτοί βρίσκονται στις φυλακές του καθεστώτος.

Από τη μεριά μας, πιστεύουμε πως το σύστημα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οικονομικής και πολιτικής τάξης ούτε βιώσιμο είναι ούτε έχει περιθώρια βελτίωσης ή ουσιαστικής μεταρρύθμισης. Η υπερσυγκεντρωση κοινωνικής ισχύος στα χέρια μιας μειοψηφίας και η αυξάνουσα αθλιότητα που μαστίζει την πλειοψηφία, δεν εκφράζουν τις ατυχείς και ακραίες εκφάνσεις του κατά τ’ άλλα “ελπιδοφόρου” – όπως πολλοί υποστηρίζουν λόγω συμφέροντος και χωρίς να το πιστεύουν – συστήματος, αλλά την ουσία της σύγχρονης μορφής του που συναγωνίζεται σε βαρβαρότητα τον άγριο καπιταλισμό του 19ου αιώνα.

Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην άρνηση μας να νομιμοποιήσουμε με την αδράνεια και την αποστασιοποίηση τα εγκλήματα αυτού του συστήματος, να μην αποδεχτούμε για τον εαυτό μας τις συνθήκες της ανελευθερίας και της υποταγής. Η “σιωπηλή πλειοψηφία” που ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια αλλά δεν ελέγχει στο παραμικρό ούτε αποφασίζει, είναι ο ιδανικότερος σύμμαχος των πάσης φύσεως ηγεμόνων, και η κοινωνική παθητικότητα η ιδανικότερη γ’ αυτούς συνθήκη. Η λεγόμενη ουδετερότητα έχει μια δικιά της δυναμική που στηρίζει και τρέφει το καθεστώς. Στην πραγματικότητα οι επιλογές για όλους μας είναι δύο: Ή να ενισχύσουμε με την αδράνεια την υπάρχουσα βαρβαρότητα ή με τη δράση να ακυρώσουμε την “παντοδυναμία”του συστήματος, να διαρρήξουμε τη συναίνεση, να διαλύσουμε τον κοινωνικό φόβο που σήμερα γίνεται η βασικότερη συνιστώσα της σύγχρονης ηγεμονίας.

Να αρνηθούμε μια για πάντα απόψεις και αντιλήψεις που στηρίζουν και δικαιολογούν με οποιοδήποτε τρόπο αυτό το σάπιο καθεστώς.

Να αντιπαρατεθούμε σε όσους πιστεύουν πως με χλιαρές διαμαρτυρίες μπορούμε να αντισταθούμε στα εγκλήματα που διεξάγονται ενάντια σε ολόκληρους λαούς – ενάντια σε όλους εμάς-στο όνομα της “αντιτρομοκρατίας”, να καταδείξουμε την επικινδυνότητα όλων αυτών που συντηρούν τις πάσης φύσεως πασιφιστικές ψευδαισθήσεις και την ανεδαφική άποψη πως είναι εφικτή η ειρηνική επίλυση των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων, μέσα στα πλαίσια του σημερινού πολιτικού μορφώματος που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται δημοκρατία.

Να αντιπαρατεθούμε στους απολογητές της καθεστωτικής ηθικής και της αστικής νομιμότητας που καταδικάζουν την ένοπλη δράση, από όποιον πολιτικό χώρο κι αν αυτοί προέρχονται.

Να επιτεθούμε άμεσα στους μηχανισμούς και τους οργανισμούς που στηρίζουν και προωθούν τα εγκλήματα της Νέας Τάξης, στις δομές του καπιταλισμού, οικονομικές και πολιτικές, στον κρατικό μηχανισμό και τα παρακλάδια του.

Να αγωνιστούμε για να αντιστρέψουμε τους όρους του σύγχρονου πολέμου, περνώντας στην αντεπίθεση, να μεταφέρουμε τον φόβο στους κόλπους του συστήματος και τους υπηρέτες του.

Να αγωνιστούμε για την αφύπνιση των συνειδήσεων και την ριζοσπαστικοποίησή τους, για την διαμόρφωση των υποκειμενικών συνθηκών, για τη γενίκευση του αγώνα και της επαναστατικής ελπίδας.

Αυτή είναι η κατεύθυνση, που πιστεύουμε πως αξίζει κανείς να αγωνίζεται. Γιατί μόνο στον διαρκή αγώνα με προοπτική την επανάσταση, βρίσκεται σήμερα το πεδίο της πραγματικής ελευθερίας. Για τη δημιουργία ενός κόσμου που έννοιες όπως ισότητα και ευημερία δεν θα αποτελούν χίμαιρα, όπου η έννοια της προόδου δεν θα συνδέεται με τη σύγχρονη βαρβαρότητα της υψηλής τεχνολογίας, αλλά θα βρίσκει την ουσία της στην ικανότητα της κοινωνίας να διασφαλίζει την ισονομία, τον αυτοκαθορισμό του κάθε ατόμου και τη δυνατότητα του να συμμετέχει στη διαμόρφωση της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Ένας τέτοιος κόσμος είναι εφικτός μόνο στα πλαίσια μιας κοινωνίας που οι δομές της δεν θα ευνοούν τη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής ισχύος στα χέρια λίγων αλλά, αντιθέτως, θα υπάρχουν για να διασφαλίζουν τη μη επανεμφάνιση τέτοιων φαινομένων και την οριζόντια συνδιαχείριση της συλλογικής ζωής. Με μια τέτοια διεθνή προοπτική πιστεύουμε πως είναι δυνατή και εφικτή η πραγμάτωση του επαναστατικού οράματος. Η πραγματική έφοδος στον ουρανό…

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων στις 5 Σεπτεμβρίου 2003.

Επίσης, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη βομβιστική επίθεση στη Citibank στο Ν. Ψυχικό στις 14 Μαρτίου 2004.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

(σ.σ.) (1) Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»

(2) Αντιγραφή από το Internet