2η – 9/6/2005

Στις 2 Ιούνη 2005 επιτεθήκαμε στο Υπουργείο Απασχόλησης στην οδό Πειραιώς.· Η
ενέργεια μας αυτή είναι μια απάντηση στα νεοφιλελεύθερα σχέδια του ελληνικού
κράτους για τις εργασιακές σχέσεις και σηματοδοτεί την αφετηρία ενός κύκλου
δράσης ενάντια στο νέο εργασιακό καθεστώς και την ληστρική επιδρομή στους ταξικά
αδύνατους που διεξάγει σήμερα η οικονομική και πολιτική ελίτ του τόπου. Αυτή η
νέα οξύτατη επίθεση που εξαπολύει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί αξιωματούχοι στα
πλαίσια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης έχει και θα έχει την απάντηση που της
αρμόζει.

Επίσης, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της βομβιστικής επίθεσης της 29 Οκτώβρη 2004
εναντίον αστυνομικού κομβόι στην οδό Πέτρου Ράλλη στο Ρουφ, που αποτελούσαν δύο
κλούβες των ΜΑΤ και ένα αστυνομικό βαν και προοριζόταν για τη φύλαξη των φυλακών
Κορυδαλλού. Η ενέργεια αυτή, ήταν μια απάντηση στη συμμετοχή του ελληνικού
κράτους στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και στην αυξανόμενη βία και καταστολή
που αυτός ο πόλεμος συνεπάγεται. Η επιλογή του συγκεκριμένου κομβόι αφορά και στο
γεγονός ότι προοριζόταν για τη φύλαξη ανθρώπων που βρίσκονται στα κελιά του
καθεστώτος, καθώς επίσης και για τη φύλαξη των πολιτικών κρατουμένων που το
κράτος έχει καταδικάσει σε αργό θάνατο, θάβοντάς τους στα λευκά κελιά. Ο πόλεμος
κατά της «τρομοκρατίας» είναι μια επιλογή των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας που
στρέφεται ενάντια σε αγωνιστές, ενάντια σε ανυπότακτους πληθυσμούς, ενάντια σε
κινήματα απελευθερωτικά, ενάντια σε ολόκληρους λαούς. Σ’ αυτή την επιλογή τους,
εμείς «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, διάφοροι θεωρητικοί του
καπιταλισμού διαμορφώνουν ιδεολογήματα που επιχειρηματολογούν υπέρ της ευημερίας
μιας μικρής μειοψηφίας, της οποίας η ύπαρξη και η ισχύς προϋποθέτει την αύξηση της
φτώχειας για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Τα ιδεολογήματα αυτά επιχειρούν ν’
ενοχοποιήσουν τις άρχουσες τάξεις και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους, να
μπολιάσουν με τη νοοτροπία της υποταγής τους πολλούς, να προβάλουν ως φυσικό και
αδήριτο πεπρωμένο την ύπαρξη των ταξικών ανισοτήτων.

•Ο Thomas Malthus (1766 -1864), Άγγλος εφημέριος και οπαδός του οικονομικού
φιλελευθερισμού, δικαιολόγησε την απάνθρωπη αθλιότητα που επέβαλαν στην Αγγλία την
ε-

της βιομηχανικής επανάστασης οι αριστοκράτες, οι γαιοκτήμονες και οι
μεγάλοβιομήχανοι και διακήρυξε με απεριόριστο θράσος πως «η κύρια και μονιμότερη
αιτία της φτώχειας έχει μικρή ή καμία σχέση με τις διακυβέρνησης ή με την άνιση
κατανομή του πλούτου» και πως αν γινόταν κατανοητός από τα ευρύτερα κοινωνικά
στρώματα ο «νόμος του υπερπληθυσμού» που ο ίδιος διατύπωσε (σύμφωνα με αυτόν το
«νόμο» ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, δηλαδή, πολύ ταχύτερα από τα
αποθέματα τροφίμων, τα οποία αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο), τότε «ο κάθε
άνθρωπος των κατώτερων τάξεων της κοινωνίας θα ήταν διατεθειμένος να υποστεί με
μεγαλύτερη υπομονή τη δυστυχία στην οποία θα μπορούσε να εμπλακεί, θα αισθάνεται
λιγότερη δυσαρέσκεια και εκνευρισμό εναντίον της κυβέρνησης και των ανώτερων
τάξεων της κοινωνίας εξαιτίας της φτώχειας του. Σε κάθε περίπτωση θα είναι
λιγότερο επιρρεπής σε ανυπακοή και ταραχές. Και αν του υποσχεθεί βοήθεια είτε από
τα χέρια της ιδιωτικής φιλανθρωπίας είτε από ένα κρατικό θεσμό, θα τη δεχτεί με
μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη και θα εκτιμήσει περισσότερο την αξία της».

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ περάσει πολλές δεκαετίες από εκείνη την εποχή, όμως οι βασικές αξίες
της οικονομίας της αγοράς και ταυ καπιταλιστικού συστήματος παραμένουν διαχρονικές
και οι θεωρίες που κατά καιρούς επινόησαν οι υποστηρικτές του, μεταλλάζονται και
προσαρμόζονται στην κάθε φάση της καπιταλιστικής εξέλιξης για να τροφοδοτούν το
σύστημα, να διατηρούν και να ενισχύουν τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας. Μια
τέτοια θεωρία που είναι ιδιαίτερα προσφιλής στην εποχή της διεθνοποίησης του
κεφαλαίου και της ελευθερίας των αγορών, είναι αυτή του «κοινωνικού δαρβινισμού» (τα
θεμέλια αυτής της θεωρίας τα έθεσε ο Malthus κατά την οποία «η κοινωνία είναι μια
ζούγκλα» όπου «ο νόμος της επιβίωσης του ισχυρότερου» καθαγιάζει τη λεηλασία του
κόσμου και την καταστροφή όσων «είναι από τη φύση τους ανίκανοι να επιβιώσουν» από
αυτούς που «είναι ικανοί».

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, τόσο οι σοσιαλφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ όσο και οι νεοφιλελεύθεροι της
Ν.Δ., «ντύνουν» τις πολιτικές του κοινωνικού εκσυγχρονισμού και της κοινωνικής
προσαρμογής στη διεθνοποιημένη οικονομία με διάφορα αισχρά ιδεολογήματα, προκειμένου
να νομιμοποιήσουν τις εγκληματικές τακτικές υπεράσπισης των μεγάλων οικονομικών
συμφερόντων. Έτσι, οι κρατικές παροχές προς τους χαμηλόμισθους, τους άνεργους, τους
συνταξιούχους, γίνονται κατά την πολιτική εξουσία η αιτία της «κοινωνικής
νωχελικότητας» του «βολέματος των φτωχότερων τάξεων από το χρήμα των κρατικών
ταμείων, ενώ η εκθεμελίωση των όποιων κοινωνικών κατακτήσεων γίνεται επιτακτική για
την «κοινωνική ενηλικίωση», την οποία καθυστέρησε η περίοδος του κρατικού
παρεμβατισμού στην αγορά. Οι ιδεολογικές διακηρύξεις του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη
και οι εξαγγελίες για τις όποιες διαρθρωτικές αλλαγές έκανε στην οικονομία η
κυβέρνηση του, συμπληρώνονταν συχνά μ’ ένα από τα αγαπημένα ιδεολογήματα των
νεοφιλελεύθερων, της «αξιοκρατίας» του συστήματος και των «ίσων ευκαιριών». Όσοι,
δηλαδή, είναι άξιοι να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του σύγχρονου συστήματος θα
επιβιώσουν, όσοι δεν είναι άξιοι, εννοείται πως δεν πρέπει να μέμφονται άλλους
(κράτος, πολιτικούς, επιχειρηματίες) για τη δύσκολη κατάσταση που θα περιέλθουν,
εκτός από τον εαυτό τους. Από την άλλη, όσοι αντιδρούν στην οικονομική καταστροφή
που τους επιφυλάσσει ο νεοφιλελευθερισμός (οι εργαζόμενοι που απεργούν, οι αγρότες
που κλείνουν τις εθνικές οδούς κ.λπ.), προβάλλονται ως συντεχνίες που θέτουν το δικό
τους συμφέρον πάνω από το συμφέρον του συνόλου, ως «οργανωμένες μειοψηφίες
συμφερόντων».

ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι οι υπερασπιστές του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της
διεθνοποιημένης οικονομίας που απροκάλυπτα μεν, ειλικρινώς δε, δηλώνουν πως η
διαρκής εργασιακή ανασφάλεια, η φτώχεια, η κοινωνική περιθωριοποίηση που συνεπάγεται
η μόνιμη απειλή της ανεργίας είναι παράγοντες που, όχι μόνο δεν είναι αρνητικοί για
τη λειτουργία του συστήματος αλλά, αντιθέτως, συμβάλλουν στο να γίνουν τα χαμηλότερα
κοινωνικά στρώματα πιο πειθήνια, πιο παραγωγικά, πιο πρόθυμα ν’ αποδεχτούν
οποιουσδήποτε όρους εκδούλευσης τους επιβάλλουν οι ισχυροί. Με άλλα λόγια, η
εξαθλίωση και η ανέχεια είναι προϋποθέσεις για τον θρίαμβο των οικονομικά δυνατών
επί της πλειοψηφίας των αδυνάτων. Τον ίδιο ιδεολογικό πυρήνα, εξ άλλου, έχουν και οι
τοποθετήσεις Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων, σοσιαλφιλελεύθερων και
νεοφιλελεύθερων, που αναφέρουν πως η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η συμπίεση των
μισθών θα λειτουργήσει θετικά στην παραγωγική διαδικασία. Στην πραγματικότητα, ενώ
βρισκόμαστε ήδη στον 2Ιο αιώνα, πορευόμαστε ολοταχώς πίσω προς τον 19ο.

ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΘΕ ιδεολογήματος που απορρέει από τα χείλη των πολιτικών και οικονομικών
αρχόντων είναι η κοινωνική συνοχή να εξαρτηθεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό από τη
μετακύλιση των ευθυνών για τα αποτελέσματα των επιλογών τους στις τάξεις των φτωχών
και των αποκλεισμένων, οι οποίοι και θα πρέπει να εσωτερικεύσουν ως δική τους ήττα
την εξαθλίωση, την εξόντωση και τον αφανισμό τους.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ που ξεκίνησε με την έκρηξη της πληροφορικής και των νέων
τεχνολογιών, με την υψηλή κινητικότητα του χρηματιστικού κεφαλαίου, με την ανάδυση
και τη διόγκωση των χρηματιστηριακών αγορών, έχει επιφέρει αναρίθμητα «ευεργετικά»
αποτελέσματα, μεταξύ των οποίων η καταστροφή των τοπικών οικονομιών και των
ιδιαίτερων παραγωγικών δυνατοτήτων τους και η υποθήκευση της ζωής όλων μας στις
αδηφάγες πολιτικές μιας μειοψηφικής οικονομικής ελίτ. Η απελπιστική αύξηση της
παγκόσμιας φτώχειας είναι μια αδιάψευστη πραγματικότητα που ακυρώνει τα ευχολόγια
των υπερασπιστών του συστήματος για την όποια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των
ανθρώπων. Και ενώ ήδη το 65% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 4 δισ. άνθρωποι, είναι
αδύνατο να καλύψουν τις βασικές για την επιβίωσή τους ανάγκες, και ενώ το 25% του
παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 1,5 δισ. άνθρωποι αργοπεθαίνουν από την πείνα και τις
αρρώστειες, στις περίφημες συνδιασκέψεις των ηγετών του πλανήτη (G8, Παγκόσμιο
Οικονομικό Φόρουμ, λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Τριμερής Επιτροπή) και τους οργανισμούς τους
(ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ), μεθοδεύονται νέοι όροι καταδίκης περισσότερων ανθρώπων στην ανέχεια
και την εξαθλίωση προς χάριν της μεγιστοποίησης των κερδών της υπερεθνικής
οικονομικής ολιγαρχίας.

ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ γνωστό πως το ΔΝΤ, ο οργανισμός που η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε να
της υποδείξει τις μεθόδους για τη βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας,
υπηρετεί το διεθνές χρηματοτραπεζικό κεφάλαιο, δουλεύει για την ενίσχυσή του και
αδιαφορεί για το όποιο κοινωνικό κόστος. Το Σεπτέμβριο του 2004 οι «σοφοί
εμπειρογνώμονες» του εν λόγω οργανισμού είχαν συντάξει μια έκθεση για την Ελλάδα,
στην οποία υποδείκνυαν την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση,
πολιτική που επαναλαμβάνει ακούραστα σε όλες τις χώρες και κυβερνήσεις. Πλήρης
απελευθέρωση των αγορών και των τραπεζών, απελευθέρωση του εμπορίου,
ιδιωτικοποιήσεις, ελευθερία στις χρηματιστικές συναλλαγές, περικοπές των δημοσίων
δαπανών για κοινωνικούς σκοπούς, και ευελιξία στην αγορά εργασίας, που μεταφράζεται
σε μείωση των μισθών και καταστροφή κάθε συστήματος κοινωνικής προστασίας των
εργαζομένων.

• Αυτή η χιλιοειπωμένη και χιλιοεφαρμοσμένη συνταγή, ασχέτως των καταστροφικών
αποτελεσμάτων που έχει επιφέρει σε μια σειρά από χώρες (Αργεντινή, χώρες της
νοτιοανατολικής Ασίας, αφρικανικές χώρες κ.λπ.), αποσκοπεί στη μεγιστοποίηση των
κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων,
γεγονός που προϋποθέτει τη διεύρυνση της φτώχειας, την αύξηση της ανεργίας, την
καταστροφή ολόκληρων πληθυσμών.

• Αυτή η πολιτική εισαγάγει τριτοκοσμικούς όρους διαβίωσης στο εσωτερικό των
ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών, στις οποίες η περίφημη ευημερία θα αφορά όλο
και λιγότερο τις πλειοψηφίες και θα γίνεται όλο και περισσότερο υπόθεση μιας
συνεχώς συρρικνούμενης μειοψηφίας.

• Και αυτή η απάνθρωπη κατάσταση γίνεται όλο και πιο φανερό πως δεν συνιστά ένα
συγκυριακό φαινόμενο, ένα παροδικό και αναστρέψιμο αποτέλεσμα των προσπαθειών
ξεπεράσματος της σημερινής κρίσης του συστήματος, όπως θέλουν να μας πείσουν ότι
ισχύει όλοι οι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι πολιτικοί ταγοί, αλλά αποτελεί
την προώθηση για την επίτευξη της μιας και μοναδικής πολιτικής του κεφαλαίου που
είναι η μεγιστοποίηση των κερδών, μέσω της οποίας μπορεί να «διαιωνίζεται επ’
άπειρον» η ζωή του καπιταλιστικού συστήματος. Η ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ του κεφαλαίου σήμερα δεν
επιτυγχάνεται μέσω της επέκτασης της παραγωγής, αλλά μέσω της συρρίκνωσης της, και
αν ο βιομηχανικός καπιταλισμός βασίστηκε στα εργατικά χέρια για να γιγαντωθεί, στην
εποχή της υψηλής τεχνολογίας και των ελεύθερων αγορών, η εργασία προβάλλεται πλέον
ως πρόσκομμα, η ανεργία και η φτώχεια γίνονται οι προϋποθέσεις για τη μεγιστοποίηση
των κερδών της άρχουσας τάξης.

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των τελευταίων είκοσι ετών οι καπιταλιστές έχουν στραφεί στις
χρηματοπιστωτικές τοποθετήσεις για την αύξηση των κερδών τους, με αποτέλεσμα η
χρηματοοικονομική περιουσία να αυξάνεται σε διαστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση
με την αύξηση της πραγματικής παραγωγής, η οποία συρρικνώνεται. Αν ο Μαρξ είχε
χαρακτηρίσει τη δυνατότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου από τους άυλους τίτλους
ιδιοκτησίας του, ως τη μέγιστη αλλοτρίωση με τη φράση «τα λεφτά γεννούν λεφτά»,
δεν έχουν την ίδια άποικοι οι σύγχρονοι καπιταλιστές εισοδηματίες που βλέπουν τις
χρηματοπιστωτικές τοποθετήσεις και την υπερτροφία του χρηματοπιστωτικού
συστήματος ως διέξοδο από τη σημερινή κρίση της υπερσυσσώρευσης. Και αν μεγάλο
μέρος της αριστεράς στις μέρες μας υποστηρίζει μια σειρά από μεταρρυθμιστικά
μέτρα (όπως για παράδειγμα ο πολυσυζητημένος φόρος του φιλελεύθερου οικονομολόγου
Τόμπιν, που αφορά την επιβολή φόρου 0,1 % στη βραχυπρόθεσμη κίνηση των διεθνών
κεφαλαίων), που προβάλλονται ως προτάσεις «εξανθρωπισμού» του συστήματος,
αποβλέπουν κυρίως στη μείωση του κινδύνου που δημιουργεί η χρηματοπιστωτική
«φούσκα» και την αποφυγή του κινδύνου μιας οικονομικής κατάρρευσης. Η επίλυση
προβλημάτων που αφορούν την ίδια τη ζωή του συστήματος μέσα από το σχήμα «δεξιά
οικονομία – αριστερή πολιτική», είναι μια προσφιλής τακτική μεγάλου μέρους της
σύγχρονης καθεστωτικής αριστεράς που όχι μόνο αποστρέφεται κάθε επαναστατική
προοπτική. αλλά προωθεί τη στροφή στο ρεφορμισμό των κοινωνικών αντιστάσεων (π.χ.
Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ).

ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ κυβερνήσεις, παρ’ όλο που διαβλέπουν την απειλή μιας μεγάλης
κοινωνικής κρίσης από τη διογκούμενη φτωχικά και την αύξηση των ανισοτήτων –
παράγοντες που δημιουργούν μια βραδυφλεγή βόμβα στο εσωτερικό του συστήματος
απόλυτα γοητευμένες καθώς είναι από τη δύναμη της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης, δεν είναι διατεθειμένες ν’ αποκλίνουν την πολιτική τους από την
πολιτική που υπαγορεύει το κεφάλαιο, του οποίου η αποκλειστική απαίτηση είναι η
ανάκαμψη των ποσοστών κέρδους, με απώτερο στόχο τη μονομερή διαχείριση της
κοινωνίας σε όλες τις διαστάσεις.

ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ το πλαίσιο το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα κατοχυρώνει συνταγματικά το
νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής πολιτικής, του οποίου το θεσμικό πλαίσιο
εγκαθιδρύθηκε από την Πράξη για την Ενιαία Αγορά και από τις συνθήκες του
Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ. Η ανεμπόδιστη και ελεύθερη λειτουργία των αγορών
μέσω της οικονομικής απορύθμισης – ή για να είμαστε πιο ακριβείς, της παραχώρησης
στο κεφάλαιο της δυνατότητας να ρυθμίζει μονομερώς την αγορά -, είναι το νόημα
και ο σκοπός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, απ’ όπου απορρέουν μια σειρά από
αναδιαρθρωτικά μέτρα που ανατρέπουν τις μέχρι τώρα εργασιακές σχέσεις (π.χ.
65ωρό) και που θεσμοθετούν την όποια ανατροπή έχουν υποστεί στην πράξη από το
κεφάλαιο (νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας), που διασφαλίζουν τον «ελεύθερο και
ανόθευτο ανταγωνισμό».

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ υποταγής των ευρωπαϊκών κοινωνιών στις αδηφάγες ορέξεις του κεφαλαίου
είναι η πολιτική επιλογή της ευρωπαϊκής ελίτ για την επίλυση των οικονομικών
προβλημάτων των χωρών της ευρωζώνης, οι οποίες ενώ βρίσκονται σε οικονομική
στασιμότητα (μηδενική ανάπτυξη), αυτό δεν εμποδίζει τις μεγάλες επιχειρήσεις ν –
αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους και να διακινούνται αμύθητα ποσά καθημερινά στα
χρηματιστήρια.

• Στη Γαλλία το 2003 οι επιχειρήσεις είχαν αύξηση των κερδών τους κατά 55%
έναντι του 2002 τα οποία δεν επενδύθηκαν πουθενά αλλά μοιράστηκαν μεταξύ των
μετόχων.

• Στη Γερμανία οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν τα κέρδη τους με τις πολιτικές
περικοπής του κόστους, τις μαζικές απολύσεις, τις μηδενικές αυξήσεις στους
μισθούς ενώ η ανεργία είναι μεγαλύτερη από την εποχή του Χίτλερ (5,2
εκατομμύρια).

Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ευρωπαϊκή ευημερία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο δανεισμό, που
εξασφαλίζει ενίσχυση της χρηματοοικονομικής περιουσίας υποθηκεύοντας το μέλλον
της πλειοψηφίας, η οποία στην πραγματικότητα φυτοζωεί, και δημιουργώντας ένα νέου
τύπου φεουδαρχικό καθεστώς από το ισχυρό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα προωθεί με κάθε μέσο την πολιτική του δανεισμού και σύμφωνα με
αναλύσεις των στελεχών της, η αυξημένη ζήτηση για δάνεια αποτελεί το «καύσιμο»
που κρατάει την κατανάλωση και διατηρεί υψηλά τους ρυθμούς ανάπτυξης.
Προσανατολισμένοι στην ίδια κατεύθυνση οι Έλληνες μεγαλοτραπεζίτες, συσσωρεύουν
πλούτο καθώς το 2003 το χρέος προς τις τράπεζες από δάνεια ήταν 40,2 δισ. ευρώ
ενώ το 2004 ανέβηκε στα 51,6 δια. ευρώ ενώ μεγάλος αριθμός των Ελλήνων είναι
υπόδουλοι των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οίκων.

ΟΛΗ ΑΥΤΗ η πολιτική που προωθούν οι ευρωπαϊκές ελίτ μέσω του Ευρωπαϊκού
Συντάγματος, δηλαδή η δυνατότητα του κεφαλαίου να ρυθμίζει μονομερώς την αγορά,
δέχτηκε ισχυρό πλήγμα πρόσφατα με την καταψήφισή του στα δημοψηφίσματα στη Γαλλία
και στην Ολλανδία, καταδεικνύοντας τη μεγάλη απόσταση μεταξύ των κυβερνήσεων και
των λαών. Ακριβώς για το λόγο ότι στην πλειοψηφία του ο ελληνικός λαός θα
καταψήφιζε το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η κυβέρνηση απέφυγε με «δημοκρατικό» τρόπο να
κάνει δημοψήφισμα και το επικύρωσαν οι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι
βουλευτές.’

ΣΗΜΕΡΑ,ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ χρέος στην Ελλάδα έχει εκτιναχθεί, από το 31,8% του ΑΕΠ το 1981
σε 117% του ΑΕΠ το 2004 (204,56 δισ. ευρώ), γεγονός που έρχεται ως αποτέλεσμα της
μακροχρόνιας πολιτικής του ελληνικού κράτους να στηρίζει συστηματικά την
ενδυνάμωση του ελληνικού κεφαλαίου, μεταφέροντας το βάρος του χρέους στους ώμους
των εργαζομένων. Αυτή την πολιτική ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ από τα πρώτα χρόνια της
εξουσίας του και την ίδια πολιτική συνέχισε και συνεχίζει η Ν.Δ. Η πολιτική
ενίσχυσης της οικονομικής ελίτ στην Ελλάδα, που κατά το μεγαλύτερο τμήμα της
ανδρώθηκε στη διάρκεια της «εκσυγχρονιστικής» δεκαετίας του ’90, είναι η κύρια
κατεύθυνση του ελληνικού κράτους τα τελευταία χρόνια; Πρόκειται για μια άρχουσα
τάξη που συνδέεται με το διεθνοποιημένο χρήμα, που διατηρεί μικρή και
αποσπασματική σχέση με την εγχώρια παραγωγή και που η απόλυτη επικράτηση της επί
της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα έγινε με την έκρηξη
των χρηματιστηριακών συναλλαγών το ’99 – η οποία και συνεισέφερε στη μεταφορά
σημαντικότατου πλούτου προς το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ του δημόσιου δανεισμού για την ενίσχυση του κεφαλαίου συνεχίστηκε τα
τελευταία χρόνια και απογειώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια υπόθεση της
οποίας τα ευεργετήματα γεύθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, η άρχουσα τάξη του τόπου –
είναι ευρέως γνωστό πως το κόστος της ολυμπιακής φιέστας ξεπέρασε τα 10 δισ. ευρώ
και πως τις «μαύρες τρύπες» της επιτροπής «Αθήνα 2004» κάλυψε η νυν κυβέρνηση με
ειδικό διάταγμα – ενώ η πλειοψηφία καλείται να ξεπληρώσει τα χρωστούμενα. Η ίδια
πολιτική στήριξης των οικονομικά ισχυρών επιταχύνεται σήμερα τόσο στην Ελλάδα όσο
και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

ΣΥΣΣΩΜΕΣ οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες αναμασούν το ίδιο παραμύθι της ενίσχυσης
της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων ως της μόνης λύσης για την οικονομική
ανάκαμψη. Τα μέτρα που προωθούνται στην Ελλάδα συγκλίνουν στην ίδια πολιτική
κατεύθυνση με των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών και των χωρών όλου τον κόσμου:

•Τη σταδιακή και συνεχή μείωση της φορολογίας των κερδών των μεγάλων
επιχειρήσεων.

– Τη «διευθέτηση» των εκκρεμοτήτων φορολογικών υποθέσεων για επιχειρήσεις με πολύ
μεγάλο τζίρο, τη νομιμοποίηση δηλαδή της φοροδιαφυγής για τους ισχυρούς.

•Τη σταδιακή μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις μεγάλες επιχειρήσεις, με
σύμφωνα με πρόσφατη εξαγγελία της κυβέρνησης, να φτάσει στο 25% ως το 2007 και
όλα δείχνουν πως θα μειωθεί περισσότερο. Εδώ να σημειώσουμε ότι μόνο από τη
μείωση το 2007 του συντελεστή από 35% στο 32%, οι μεγάλες τράπεζες θα έχουν
αύξηση των κερδών τους κατά 5%.

• Την απλόχερη παροχή επιδοτήσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς την υποχρέωση
των προσλήψεων ή νέων επενδύσεων.

•Την παροχή μιας σειράς οικονομικών ευεργετημάτων και επιδοτήσεων για τις
επιχειρήσεις που συγχωνεύονται.

ΠΛΑΪ ΣΤΙΣ ευεργετικές νια το κεφάλαιο ρυθμίσεις, η επιτάχυνση των
αποκρατικοποιήσεων και το ξεπούλημα μεγάλου φάσματος των δημόσιων υπηρεσιών σε
τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές, η αύξηση της έμμεσης φορολογίας
που πλήττει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και η δραστική μείωση των κοινωνικών
παροχών συνιστούν τις βασικές κατευθύνσεις του κράτους για τη μείωση του χρέους.
που γίνεται πιο επιτακτική από τους πιστωτές του ελληνικού δημοσίου μετά την
περίφημη απογραφή. Εδώ να σημειώσουμε πως με την απογραφή η κυβέρνηση, αυτό που
κυρίως επιδίωκε, πέρα από τον να επιρρίψει πολιτικά τις ευθύνες της
νεοφιλελεύθερης πολιτικής που θα ακολουθούσε στο ΠΑΣΟΚ, ήταν να παρουσιάσει ως μη
αναστρέψιμα και απολύτως αναγκαία τα όποια μέτρα «βελτίωσης της δημοσιονομικής
κατάστασης» της χώρας, τα οποία πλέον επιβάλλονται και υπό την πίεση της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ πως η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Είναι αλήθεια πως
το ελληνικό κράτος αναζητά συνεχώς τρόπους συγκέντρωσης χρημάτων για να πληρώνει
τόκους προηγουμένων δανείων σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς χρηματοπιστωτικούς
οίκους. Είναι αλήθεια πως μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας δεν
βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας. Είναι αλήθεια, επίσης, πως το χρέος είναι
αποτέλεσμα της συστηματικής ενίσχυσης του κεφαλαίου από το ελληνικό δημόσιο, όπως
προαναφέραμε. Είναι αποτέλεσμα μας ταξικής πολιτικής του ελληνικού κράτους που
ευνοεί του ισχυρούς και στρέφεται ενάντια στους ανίσχυρους, είναι μια ταξική
επιλογή αναδιανομής του πλούτου από κάτω προς τα πάνω και στο ίδιο πλαίσιο οι
πολιτικές για τη μείωση του χρέους και για την επίλυση του οικονομικού
προβλήματος. Ο,τι χρήματα πρόκειται να μαζευτούν στα δημόσια ταμεία για να τραφεί
περισσότερο το ήδη υπερτροφικό χρηματιστικό κεφάλαιο θα μαζευτούν από την
ενισχυμένη αφαίμαξη των χαμηλών στρωμάτων. Και το ελληνικό κράτος θα επισπεύσει
τη διαδικασία προσαρμογής της ελληνικής κοινωνίας στην οικονομική παγκοσμιοποίηση
προκειμένου να ανατρέψει την πορεία φυγής κεφαλαίων από την Ελλάδα.

ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ του ελληνικού κράτους – και με την παρότρυνση των «σοφών» του ΔΝΤ,
του ΟΟΣΑ. της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με τη συγκατάθεση της Τράπεζας της Ελλάδας
– για τη μείωση του δημόσιου ελλείμματος μπαίνει το ασφαλιστικό. Εξ άλλου, το
φθινόπωρο του 2004 το ΔΝΤ μας διαμήνυσε πως «παίρνουμε πολύ μεγάλες συντήξεις».
Μια σειρά από νόμους από τις αρχές της δεκαετίας του *90 έχουν οδηγήσει στη
σταδιακή απαξίωση της δημόσιας ασφάλισης, ενώ παράλληλα για τις διάφορες
αναπτυξιακές πολιτικές του το ελληνικό κράτος αντλούσε πόρους από τα ασφαλιστικά
ταμεία, τα οποία ως γνωστόν τροφοδοτούνται από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Τη
στιγμή που το κράτος έχει λεηλατήσει 9 δισ. ευρώ, τα οποία αναδιανέμονται με
διάφορα τεχνάσματα στις ισχυρότερες οικονομικά τάξεις, σήμερα, όπως επιβεβαιώνει
και η ΓΣΕΕ προς μεγάλη ευχαρίστηση των μεγαλοβιομηχάνων, αναγνωρίζεται από όλο το
πολιτικό και επιχειρηματικό φάσμα η αδυναμία επιβίωσης του δημόσιου ασφαλιστικού
συστήματος.

ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ τη γήρανση του πληθυσμού. που προβάλλεται ως η αιτία του
συνταξιοδοτικού προβλήματος, επιχειρείται από τη μια ν’ αποσιωπηθεί η εγκληματική
καταλήστευση των 9 δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία ενώ από την άλλη, η
πολιτική εκσυγχρονισμού των εργασιακών σχέσεων, με την αύξηση της ανεργίας, την
προώθηση διατάξεων που νομιμοποιούν τη «μαύρη» (ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη)
εργασία και απαλλάσσουν τους επιχειρηματίες από την υποχρέωση των ασφαλιστικών
εισφορών, δείχνουν πως η επιδιωκόμενη επίλυση του ασφαλιστικού βρίσκεται στη
μεθοδευμένη απαξίωση του κοινωνικού του χαρακτήρα. Η συνταγή που προωθείται είναι
η γενίκευση και θεσμοποίηση της τακτικής που το κράτος ακολουθούσε εδώ και
χρόνια, δηλαδή της αξιοποίησης των αποθεματικών των ταμείων για την ενίσχυση της
αναπτυξιακής πολιτικής και τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων. Με νομοσχέδιο της
κυβέρνησης εξ άλλου, δημιουργείται η «Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσίας Κοινωνικής
Ασφάλισης» που αναλαμβάνει να «επενδύσει» την περιουσία των 25 δισ. ευρώ των
ασφαλιστικών ταμείων σε δραστηριότητες του κεφαλαίου, να τζογάρει στο
χρηματιστήριο τα χρήματα που συγκεντρώνει το κράτος από την εργασία.

· Στην ίδια κατεύθυνση ενίσχυσης του κεφαλαίου και καταδυνάστευσης των χαμηλών
στρωμάτων προωθούνται οι επιθετικές πολιτικές εναντίον των εργαζομένων, καθώς η
νεοφιλελεύθερη «συνταγή» για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας θέτει ως κύρια
προτεραιότητα τη μείωση του εργασιακού κόστους. Η άρχουσα τάξη απαιτεί τη
νομιμοποίηση του καθεστώτος της μαύρης εργασίας που εισήγαγε το ελληνικό κράτος
με τη μακροχρόνια και ελεγχόμενη ροή των μεταναστών στο εσωτερικό και την
αξιοποίησή τους ως μοχλό πίεσης προς τους Έλληνες εργαζόμενους και ως παράγοντα
διάβρωσης των εργασιακών κεκτημένων – και τη γενίκευση του.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση συμβάλλουν τόσο τα ιδιωτικά γραφεία ενοικιάσεως
εργαζομένων όσο και ο ΟΑΕΔ που αποτελούν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Η πολιτική
εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου εργασιακού «απαρτχάιντ» βρίσκεται στα σκαριά και οι
ορδές των νέων σκλάβων που δεν έχουν απαιτήσεις ούτε δικαιώματα, θα διαμορφώσουν
το ιδανικό εργασιακό περιβάλλον όπου το κεφάλαιο μπορεί να μεγιστοποιήσει τα
κέρδη του.

ΕΤΣΙ, ΕΠΙΛΕΓΕΤΑΙ η κατάργηση του 8ώρου, δηλαδή η καθιέρωση με διευθυντικό
δικαίωμα της δυνατότητας της «αυξομείωσης» του ημερήσιου χρόνου εργασίας, σύμφωνα
με τις ανάγκες της επιχείρησης, από 6 έως 12 ώρες χωρίς υποχρέωση να πληρώνει
υπερωρίες, η μείωση του κόστους των υπερωριών στο 25% του μισθού, μείωση μισθών
και συντάξεων για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, η αύξηση του
συνταξιοδοτικού ορίου ηλικίας, η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, η
κατάργηση των πρόωρων συντάξεων. η περικοπή επιδομάτων (π.χ. ΕΚΑΣ), η κατάργηση
του ορίου των απολύσεων, του κατώτερου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων
εργασίας, δηλαδή όλα αυτά τα μέτρα – πακέτο που προωθεί η κυβέρνηση για το
ασφαλιστικό – εργασιακό, ενώ ο ΣΕΒ πιέζει για ολοένα και σκληρότερα μέτρα, όπως
διαμήνυσε και ο πρόεδρός του στο πρόσφατο συνέδριο του Economist στην Αθήνα.
Μελλοντικά, έχουν τις προθέσεις να καταργήσουν επιδόματα, όπως την άδεια και το
δώρο Χριστουγέννων, γεγονός που ήδη ισχύει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ «ισχυρή» Ελλάδα, όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους ζουν μέσα στη
φτώχεια, όπου η ανεργία αυξάνεται ραγδαία -ενώ κάθε προσπάθεια απόκρυψής της μέσω
των λογιστικών αλχημιών από το κράτος και από τον ΟΑΕΔ, αδυνατεί να αποκρύψει το
τεράστιο πρόβλημα που δημιουργείται στην Ελλάδα όπου η όποια βιομηχανική υποδομή
εγκαταλείπεται ως μη ανταγωνιστική, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους κάθε χρόνο
χωρίς δουλειά ενώ οι επιδοτήσεις από το κράτος προς τις επιχειρήσεις που
επενδύουν σε αναπτυσσόμενες χώρες αγγίζουν μυθικά ποσά, στην Ελλάδα όπου ο
εκσυγχρονισμός της αγροτικής παραγωγής και η Κοινή Αγροτική Πολιτική καταδικάζουν
το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού πληθυσμού στην ανέχεια και στην εγκατάλειψη της
γης τους, στην Ελλάδα όπου το 70% των συνταξιούχων παίρνει συντάξεις κάτω από 500
ευρώ και εκατοντάδες ανθρώπων ψάχνουν καθημερινά στα σκουπίδια των λαϊκών για να
φάνε, τα κέρδη των πέντε μεγαλύτερων τραπεζών μόνο για το 2004 άγγιξαν τα 2 δισ.
ευρώ και οι εφοπλιστές της ποντοπόρου ναυτιλίας την ίδια χρονιά είχαν καθαρά
κέρδη 30 δισ. ευρώ ενώ το ελληνικό χρηματιστήριο αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο
ανεπτυγμένα του κόσμου, όπου μόνο μέσα στην τετραετία ’99 – ’02 το ύψος των
αντληθέντων κεφαλαίων από αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων έφτασε τα 26,8 δια. ευρώ
(την περίοδο ’74 – ’86 το αντίστοιχο ποσό ήταν 5 δισ. δρχ., ενώ της περιόδου ’87
· ’90 ανήλθε στο 1,58 δισ. ευρώ) και για το πρώτο τρίμηνο του 2005 οι
αγοραπωλησίες έφτασαν τα 5 δισ. ευρώ.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ «ισχυρή» Ελλάδα είναι αυτή που χτίζεται με το αίμα δεκάδων και
εκατοντάδων εργαζομένων που δολοφονούνται στα επονομαζόμενα «εργατικά ατυχήματα».
Τα τελευταία χρόνια πάνω από 100 εργάτες έχουν σκοτωθεί στα ολυμπιακά και τα
μεγάλα «αναπτυξιακά» έργα. Μόνο στο ολυμπιακό χωριό σκοτώθηκαν 13 εργάτες, ενώ
δεκάδες είναι σακατεμένοι.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον «κυρίαρχο λαό» -τους μισθωτούς των 500 ευρώ μηνιαίως, τους
χαμηλοσυνταξιούχους του ΙΚΑ των 300-400 ευρώ και του ΟΓΑ των 150-200 ευρώ-οι
«εκπρόσωποί» του, τόσο στο ελληνικό όσο και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο παίρνουν
μερικές χιλιάδες ευρώ· συν τα επιδόματα, ενώ ο διακοσμητικός πρόεδρος της
«Δημοκρατίας» παίρνει 20.000 ευρώ μηνιαίος. Χωρίς να ξεχνάμε και τους παχυλούς
μισθούς των στελεχών του «Αθήνα 2004». Αν επίσης, στις νόμιμες αποδοχές των
υπουργών και των βουλευτών συμπεριλάβουμε «τα τυχερά» από τις μίζες της
επονομαζόμενης «διαπλοκής», μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι λεγόμενες «υπηρεσίες
προς το λαό και την πατρίδα» των επαγγελματιών της πολιτικής είναι από τις πλέον
αποδοτικές. Αυτή είναι η πεμπτουσία του κοινοβουλευτισμού και της «Δημοκρατίας»,
της «λαϊκής κυριαρχίας», των «ίσων» δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και ευκαιριών για
ευημερία και δικαιοσύνη.

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ καινούργιος κόσμος που μας υπόσχονται οι πολιτικοί και οικονομικοί
άρχοντες φαίνεται ήδη στην ανάδυση ενός νέου τρίτου κόσμου στο εσωτερικό των
χωρών του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού βορρά, του κόσμου των φτωχών
υποαπασχολούμενων, των αποκλεισμένοι ή, κατά τους εγκληματίες της οικονομικής
ελίτ, τις κοινωνικές ομάδες «με μειωμένη ως ανύπαρκτη καταναλωτική δυνατότητα»,
για τους οποίους η περίθαλψη, η ηλεκτροδότηση, το πόσιμο νερό, η στέγη, η σωστή
διατροφή δεν θα είναι αναγκαία, καθώς υποβάλλονται στο νόμο του ιδιωτικού κέρδους
ενώ ο υποσιτισμός, οι αρρώστιες από την έλλειψη υγιεινής και σι θάνατοι από
ιάσιμες ασθένειες, λόγω έλλειψης της απαραίτητης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
είναι ήδη μια πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο τις χώρες της περιφέρειας αλλά
και τις χώρες του κέντρου.

ΣΗΜΕΡΑ, οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή επίθεση όπου
δικαιώματα που κατακτήθηκαν έπειτα από σκληρούς, αιματηρούς και μακροχρόνιους
αγώνες, που χρονολογούνται από την εποχή της Παρισινής Κομμούνας, του Μαΐου του
Σικάγου και διαπερνούν την ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος στον 20ό
αιώνα, καταργούνται. Στη χώρα μας, η ραγδαία αύξηση των φτωχών και των αστέγων,
οι μισθοί πείνας, οι Έλληνες και ξένοι εργάτες που για ένα κομμάτι ψωμί
σακατεύονται ή σκοτώνονται στα «χαρακώματα» του κεφαλαίου, αποκαλύπτουν την
ωμότητα ενός ανελέητου ταξικού πολέμου, που μέχρι στιγμής είναι μονομερής και
διεξάγεται επιθετικά μόνο από την πλευρά του κεφαλαίου.

Η νέα πολιτική δικτατορία

ΕΝΟ ΣΗΜΕΡΑ ο ρόλος του κράτους στο οικονομικό πεδίο περιορίζεται στην υλοποίηση
της στρατηγικής που ορίζεται από την υπερεθνική οικονομική εξουσία, παράλληλα
γιγαντώνεται ως μηχανισμός ασφάλειας που εγγυάται τη διατήρηση της τάξης, την
απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς και την ελευθερία της. την ασφάλεια των πλούσιων
και χορτάτων από τους φτωχούς και πεινασμένους. Το κράτος σήμερα είναι ο βασικός
εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος και η κρατική βία επιστρατεύεται
για να εκβιάσει τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση σε ένα περιβάλλον όπου κυρίαρχο
στοιχείο του είναι η υποβόσκουσα κοινωνική κρίση.

ΤΟ ΕΛΛΗΝ1ΚΟ κράτος ακολουθεί ανάλογη πολιτική ενίσχυσης των κατασταλτικών
μηχανισμών που παρά τα τεράστια χρέη του δημοσίου, αυξάνεται συνεχώς η τροφοδοσία
με χρήμα στους τομείς της ασφάλειας και της άμυνας. Το σύγχρονο δίχτυ προστασίας
που αναλαμβάνει να προστατέψει τους έχοντες από τους μη έχοντες, τους πλούσιους
από τους παρίες του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού, ενισχύεται διαρκώς και οι
προϋπολογισμοί για την ασφάλεια καταχωρούνται στο μεγαλύτερο μέρος τους στον
κρυφό προϋπολογισμό, που υπερβαίνει κατά πολύ τις φανερές δαπάνες για την άμυνα
οι οποίες είναι εδώ και χρόνια οι μεγαλύτερες της Ευρώπης.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ελληνική πραγματικότητα περιλαμβάνει τον διαρκή καθημερινό αστυνομικό
έλεγχο, με τους συνεχείς εξευτελιστικούς ελέγχους, τις εκτεταμένες αστυνομικές
επιχειρήσεις τύπου «Πόλις», τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς πολιτών από όργανα
της τάξης, τη δημιουργία στρατοπέδων για τους μετανάστες, τους βασανισμούς
μεταναστών και τις δολοφονίες στα σύνορα από συνοριακούς φρουρούς. Γεγονότα όπως
οι βασανισμοί μεταναστών στο Φαρμακονήσι από Έλληνες κομάντο του στρατού, στα
Χανιά από λιμενικούς, στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα από τους
φύλακες της τάξης, αντλούν τη νομιμότητά τους από τον πολιτικό χαρακτήρα της
σύγχρονης εξουσίας και δεν πρόκειται για απλές «παρεκτροπές των κρατικών
οργάνων», όπως διατείνονται οι υπερασπιστές του καθεστώτος. Το κολαστήρια τύπου
«Αμπού Γκράιμπ» βρίσκονται και στην Ελλάδα και η ύπαρξή τους αντανακλά μια
διεθνοποιημένη μέθοδο αντιμετώπισης των ταξικά και κοινωνικά αδυνάτων, ενώ
παράλληλα συνιστά προσφιλή τρόπο λειτουργίας των πάσης φύσεως και εθνικότητας
οργάνων περιφρούρησης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού παγκοσμίως, που εμπνέονται από
το πρωτοπόρο κράτος στην «εξαγωγή της δημοκρατίας», του κράτους των ΗΠΑ.

ΕΝΩ ΣΤΟΝ οικονομικό τομέα το σύστημα αναζητά τη σταθεροποίησή του μέσω διαδρομών
που οξύνουν τις ανισότητες παγκοσμίως, η ισχύς επιστρατεύεται για την εγκαθίδρυση
μιας παγκοσμιοποιημένης δικτατορίας για την περιφρούρηση και διεύρυνση, για την
επιβίωση του καθεστώτος. Σήμερα η Νέα Παγκόσμια Τάξη που έχει τη διπλή αποστολή
να επιβάλει σε όλο τον πλανήτη την οικονομική παγκοσμιοποίηση και το δυτικό
μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, βρίσκει το πολιτικό της
περιεχόμενο στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας». Έχουμε ήδη αναφέρει πως ο
πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» είναι ένας πόλεμος χωρίς σύνορα, χωρίς εδαφικούς
και χρονικούς περιορισμούς, ένας διαρκής παγκοσμιοποιημένος πόλεμος, που σκοπό
έχει να διασφαλίσει με τη βία την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα του
καθεστώτος στο εσωτερικό των χωρών του καπιταλιστικού κέντρου και την κατίσχυσή
του σε χώρες της περιφέρειας. Κράτη – τρομοκράτες, λαοί που αντιστέκονται,
πληθυσμοί που αντιδρούν στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και στην υπερσυγκέντρωση
της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, κινήματα που απειλούν τη λειτουργία του
συστήματος, μπαίνουν στο στόχαστρο των πολεμικών μηχανών και των μηχανισμών
ασφάλειας.

Η ΕΠΙΤΥΧΗΣ έκβαση αυτού του πολέμου, μάλιστα, στο εσωτερικό των δυτικών
κοινωνιών, είναι αυτή που προϋποθέτει την όποια επιτυχή έκβαση του στον υπόλοιπο
κόσμο, γεγονός που φυσικά ισχύει και για το ελληνικό κράτος. Πα να μπορεί το
ελληνικό κράτος να διεκδικεί έναν ηγετικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και ν’
αποτελεί έναν ισχυρό κρίκο στην αλυσίδα της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας,
αναγκαία συνθήκη αποτελεί η συμμόρφωση των υπηκόων του στα όποια νεοταξικά σχέδια
και η απουσία στο εσωτερικό πολιτικών αντιπάλων ικανών να αμφισβητήσουν την ισχύ
και να υπονομεύσουν τη δύναμή του.

• Γι’ αυτό και η καταστολή στις μέρες μας, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, είναι
μια κρισιμότατη συνιστώσα της κρατικής πολιτικής. από την οποία εξαρτώνται σε
σημαντικό βαθμό όλες οι υπόλοιπες. Μόνο μέσα από την εμπέδωση της τάξης στο
εσωτερικό της χώρας, μέσα από την επιβολή με κάθε μέσο της κοινωνικής υποταγής, οι
κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας θα καταφέρουν να διατηρήσουν και να ισχυροποιήσουν το
γόητρο και το κύρος τους, με άλλα λόγια την εξουσία τους, στους κόλπους του
συστήματος.

• Γι’ αυτό απαιτείται η επιβολή σιδερένιας πυγμής με ένα διαρκή και διευρυμένο
έλεγχο και μια ισχυρή κατασταλτική πολιτική, ικανή να επαναστρέφει κάθε φορά στη
νομιμότητα και την αδράνεια τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους ή τα άτομα που
εκδηλώνουν τάσεις ανυπακοής στις επιλογές της σύγχρονης εξουσίας.

ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ κατά της «τρομοκρατίας» η ελληνική πολιτική στοχεύει να επιβάλει το
σύγχρονο ολοκληρωτισμό στο εσωτερικό της χώρας και σ’ αυτόν το στόχο οφείλεται η
σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε ελεγχόμενο χώρο, σε φυλακή. Τα τεράστια ποσά που
δαπάνησε το δημόσιο για την ασφάλεια με αφορμή τους ολυμπιακούς (πάνω από 1 δια.
ευρώ), είναι μια τεράστια επένδυση που όμως δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Η
μεταολυμπιακή αύξηση της αστυνομικής δύναμης και η ριζική αναδιάρθρωση των υπηρεσιών
αστυνόμευσης και καταστολής που γίνονται στην κατεύθυνση της αποτελεσματικότερης
συμβολής στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», προμηνύουν νέες αμείωτες δαπάνες για
τον εκσυγχρονισμό της αστυνομίας αλλά και του στρατού και την προσαρμογή τους σία
νέα δεδομένα και τις ανάγκες που δημιουργούνται από τον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο.

ΣΗΜΕΡΑ, ΟΣΟΙ στελεχώνουν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, κρατούν στα χέρια
τους την ευθύνη για την διεξαγωγή της νεότερης αντεπαναστατικής πολιτικής, για τον
έλεγχο της κοινωνίας. Και ενώ είναι γνωστό ότι ο ρόλος τους ανέκαθεν ήταν να
εκφοβίζουν, να τιμωρούν, να χτυπούν, να βασανίζουν, να δολοφονούν, να φυλακίζουν
ανθρώπους σε μια προσπάθεια να κρατούν την κοινωνία υπό καθεστώς διαρκούς φόβου και
ανασφάλειας, τα νέα καθήκοντα της ελληνικής πολιτικής ελίτ στην πορεία για την
επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης είναι η αιτία που εκτελεστική και νομοθετική
εξουσία αποκτούν αναβαθμισμένο ρόλο και συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλο και
μεγαλύτερη δύναμη.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ όπως οι επιθέσεις των ΜΑΤ σε διαδηλωτές, οι συλλήψεις και οι βασανισμοί
τους, οι διώξεις και οι φυλακίσεις πολιτικά ανυπάκουων και εξεγερμένων (π.χ.
συλληφθέντες στη Θεσσαλονίκη το 2003 κατά τη σύνοδο της Ε.Ε.), τα σύγχρονα έκτακτα
στρατοδικεία, οι πολύχρονες φυλακίσεις, το θάψιμο σε ειδικές συνθήκες απομόνωσης
στις φυλακές των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος, όπως συμβαίνει με τους
κρατούμενους για τις υποθέσεις 17Ν και ΕΛΑ, αποτελούν πρακτικές που επιλέγει το
καθεστώς για να εκβιάσει την πολιτική του σταθερότητα, σε μια περίοδο που η
νομιμότητα τόσο της πολιτικής όσο και της οικονομικής του υπόστασης αμφισβητείται
όλο και πιο έντονα, από όλο και περισσότερους ανθρώπους.

ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ «αντιτρομοκρατικές» διατάξεις που ψηφίζονται στη βουλή,
αποκαλύπτουν πως η πολιτική εξουσία έχει ανοίξει πόλεμο εναντίον κάθε πολιτικής
πράξης που διαταράσσει τη λειτουργία του συστήματος, φοβούμενη την ενδεχόμενη
δυναμική που μπορεί να αποκτήσει μέσα σε ένα ασταθές για την εξουσία κοινωνικό
περιβάλλον. Οπλίζοντας δικαστές και μπάτσους με περισσότερες εξουσίες, τους
παραχωρείται το δικαίωμα να κρίνουν με πολιτικά κριτήρια και να ορίζουν το είδος
και το μέγεθος της απειλής που συνιστά ο κάθε πολιτικά ενεργός άνθρωπος και οι
πράξεις του. Ζητούμενο των «αντιτρομοκρατικών» νόμων είναι, μέσω της απειλής και
του φόβου, ο εγκλωβισμός των πολιτικών δραστηριοτήτων στα πλαίσια της
καθεστωτικής νομιμότητας, η απονεύρωση και, τελικά, η απονέκρωση των αντιστάσεων.
Ζητούμενο επίσης, είναι η μετατροπή του πληθυσμού σε χαφιέδες καθώς διώκεται, με
την κατηγορία της συλλογικής ευθύνης, όποιος συναναστρέφεται με άτομα που μπορούν
να προβούν σε ανατρεπτικές πρακτικές.

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ η σύγχρονη αντεπαναστατική πολιτική της καταστολής πρέπει να
εφαρμόζεται, όχι τόσο για να αντιμετωπίζει εκ των υστέρων τη βίαιη ανατρεπτική
πολιτική που εκδηλώνεται, αλλά κυρίως, να την προλαμβάνει τη στιγμή της
θεωρητικής της προετοιμασίας, γι’ αυτό απαραίτητα εργαλεία εφαρμογής της
καταστολής είναι η ρύθμιση νομοθετικών διατάξεων που επιτρέπουν τις φρονηματικού
χαρακτήρα πολιτικές διώξεις και σε αυτή την κατεύθυνση έρχεται να συμβάλει η
τρίτη «αντιτρομοκρατική» διάταξη που προωθείται από την Ε.Ε. Έτσι, το κράτος
ετοιμάζεται να διεξάγει επιθέσεις εναντίον όσων με την προπαγάνδα καλούν σε
πράξεις αντίστασης με την κατηγορία της «προτροπής σε τρομοκρατικές ενέργειες».
Είναι πλέον γεγονός πως το ποινικό δίκαιο που δια- μορφώνεται στις σύγχρονες
δικτατορίες της «δημοκρατίας», έχει αποκτήσει πλήθος κοινών χαρακτηριστικών με το
γερμανικό ποινικό δίκαιο της ναζιστικής περιόδου, μέσα από το οποίο καταλογίζεται
η συλλογική ευθύνη και διασαφηνίζεται η επιλογή να καταστέλλεται το φρόνημα του
πολιτικού αντιπάλου ως μορφή ποινικού αδικήματος.

Η ΕΥΡΩΣΤΙΑ του κεφαλαίου στην Ελλάδα μπορεί να μην αποσκοπεί στη διασφάλιση του
βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα, στηρίζει
όμως, την ασφάλεια, τις ένοπλες δυνάμεις, με άλλα λόγια, ενισχύει το ρόλο της
πολιτικής εξουσίας στο εσωτερικό, αυξάνει το κύρος της στο εξωτερικό και είναι στενά
συνυφασμένη με την υλοποίηση των όποιων σχεδιασμών του κράτους. Το κράτος, με τη
σειρά του, εγγυάται την ασφάλεια και την πολιτική σταθερότητα, ανοίγει νέους δρόμους
Ι μεγέθυνσης και επέκτασης του ελληνικού κεφαλαίου, το οποίο, ακολουθώντας τις
νεοταξικές πολεμικές επιχειρήσεις, έχει ήδη απλώσει τα πλοκάμια του στις χώρες της
ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής. Οι αμφίδρομες διαλλεκτικές
σχέσεις που διατηρούν μεταξύ τους ο πλούτος και η εξουσία καθιστούν τη γεωπολιτική
το απαραίτητο πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται και αναπτύσσονται τόσο οι
οικονομικές όσο και οι πολιτικές στρατηγικές, γεγονός που επιβεβαιώνεται συνεχώς
στην εποχή μας, την εποχή της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης, της οποίας ο
οικονομικός και πολιτικός – στρατιωτικός χαρακτήρας είναι αδιαχώριστος. Γι’ αυτό το
λόγο κοινός σκοπός για την ελληνική ελίτ είναι η μέγιστη δυνατή αναβάθμιση του
γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας στο νεοταξικό περιβάλλον και σημαντικότατο εργαλείο
αποτελεί η αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της χώρας.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ χώρος που ήταν ανέκαθεν σημαντικός για τα δυτικά συμφέροντα, τώρα
αναβαθμίζεται και η διαμόρφωση του σε πεδίο κατάλληλο και ασφαλές για την
υλοποίηση των πολιτικοστρατιωτικών σχεδίων της υπερεθνικής ελίτ, σε πεδίο απ’
όπου μπορούν οι δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον
λαών απείθαρχων στην παγκόσμια κυριαρχία και εναντίον «κρατών – τρομοκρατών», σε
πεδίο απ’ όπου μπορούν να εκτελούνται πολεμικές αποστολές για την «εξαγωγή της
δημοκρατίας» και την κατίσχυση των δυτικών κρατών σε περιοχές πλούσιες σε
αποθέματα πετρελαίου – την πρώτη ύλη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που τα
σοβαρότερα αποτελέσματα από την έλλειψή του δεν έχουμε δει ακόμα, – γίνεται
παράλληλα με τη γενικότερη αναδόμηση των νατοϊκών διοικήσεων προς την κατεύθυνση
της μεγαλύτερης ευελιξίας του νατοϊκού στρατιωτικού συστήματος, την εγκατάλειψη
της αντίληψης για “χωρική άμυνα”, που ίσχυε κατά την περίοδο του διπολισμού και
την ευρύτερη αναδιάρθρωση των δομών της συμμαχίας για την αποτελεσματική εξαγωγή
του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας».

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ και η δράση του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα όχι μόνο δεν θεωρείται «αναγκαίο κακό»
από την πολιτική εξουσία του τόπου αλλά είναι ζητούμενο με κάθε ευκαιρία ακόμα
μεγαλύτερη προσέλευση νατοϊκών στρατευμάτων, αφού κάτι τέτοιο «ανέβαζε» το κύρος της
ελληνικής ελίτ και αυξάνει την «πολιτική της αίγλη» διεθνώς. Ο πρώην υπουργός άμυνας
του ΠΑΣΟΚ, εξ άλλου, ήταν αυτός που παρότρυνε τους υπόλοιπους υπουργούς άμυνας των
κρατών – μελών του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια νατοϊκής άσκησης στο Κολοράντο των ΗΠΑ, να
προχωρήσουν οι χώρες – μέλη της συμμαχίας σε μια σειρά διαδικαστικών πολιτικών και
νομοθετικών πρωτοβουλιών έως και συνταγματικού βαθμού, με στόχο την «ομογενοποίησα»
των πολιτικών αποφάσεων, επιτρέποντας έτσι στο ΝΑΤΟ να εφαρμόσει χωρίς «εσωτερικά
προσκόμματα» τη νέα αρχιτεκτονική για την ασφάλεια του κόσμου», η οποία απαιτεί στις
μέρες μας την προληπτική δράση και εκτός των συνόρων της συμμαχίας, εκεί όπου
εκτιμηθεί ότι υπάρχει πιθανότητα εκδήλωσης απειλής εναντίον κάποιου μέλους της. Και
είναι αυτή η νέα αρχιτεκτονική που ακυρώνει στην πράξη την απαρχαιωμένη έννοια της
εθνικής κυριαρχίας και σηματοδοτεί το τέλος του έθνους κράτους ως παράγοντα ικανά να
διαμορφώσει διεθνούς κλίμακας πολιτικές στρατηγικές, που δεν εναρμονίζονται με το
υπό διαμόρφωση διεθνές νεοταξικό περιβάλλον.

Ο ΘΕΣΜΟΣ αυτός που χρησίμεψε για τα πρώτα στάδια διαμόρφωσης του καπιταλισμού,
υπερφαλαγγίζεται από τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική συμμαχία και τους πολιτικούς θεσμούς
της – τον ιεραρχημένο «συλλογικό» ιμπεριαλισμό των κρατών της Τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη,
Ιαπωνία), στην κορυφή του οποίου βρίσκονται, φυσικά, οι ΗΠΑ – που ταιριάζει καλύτερα
σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Σήμερα, δεν υπάρχει κράτος ή κυβέρνηση του
δυτικού κόσμου που τα συμφέροντά του να μην ταυτίζονται με αυτά της ιμπεριαλιστικής
συμμαχίας και οι όποιες διαφοροποιήσεις προκύπτουν, αφορούν τις τακτικές που θα
χρησιμοποιηθούν για την πραγμάτωση μιας κοινής στρατηγικής και όχι την ίδια την
στρατηγική, που δεν είναι άλλη από την επιβολή των σχέσεων εξουσίας δυτικού τύπου σε
όλο τον πλανήτη, τη δημιουργία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ των υπουργών άμυνας του ΝΑΤΟ που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2003,
οριστικοποιήθηκε η νέα μορφή δράσης της συμμαχίας, μέσα από μια άσκηση που το
μεγαλύτερο μέρος της τοποθετήθηκε στη Μεσόγειο, φέρνοντας την Ελλάδα στην πρώτη
γραμμή για τα πολιτικοστρατιωτικά σχέδια της Ουάσιγκτον και των λοιπών συμμάχων.
γεγονός που ικανοποιεί ιδιαίτερα την ελληνική πολιτική εξουσία, όπως επίσης την
ικανοποιεί και το γεγονός ότι αυξάνεται η νατοϊκή παρουσία στη χώρα. Η στρατηγική
σημασία της βάσης στη Σούδα είναι γνωστή. Η δημιουργία «αντιτρομοκρατικού» κέντρου
εκπαίδευσης και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής στην Σούδα που αποφασίστηκε τον
Οκτώβριο του 2003 κατά τη σύνοδο των υπουργών άμυνας των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ στις
Βρυξέλλες, δίνει ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτική και πολιτική βαρύτητα στο νησί της
Κρήτης και στην ευρύτερη περιοχή.

ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΣΟΥΠΕΡ αμερικάνικη βάση δημιουργείται ένα νατοϊκό κέντρο, του οποίου τη
δημιουργία επιθυμεί διακαώς το ελληνικό κράτος, αφού εξ άλλου πρόκειται για δική του
πρόταση (προτάθηκε επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ) και δέχτηκε να το κατασκευάσει μ’ έξοδα
του ελληνικού δημοσίου (οι κτιριακές εγκαταστάσεις υπολογίζονται στα 5,300,000
ευρώ). Την πολιτική σημασία του εν λόγω κέντρου αυξάνει το γεγονός ότι δεν θα
υπάγεται στο Ναυτικό Στρατηγείο της Νάπολης ούτε σε καμία άλλη ευρωπαϊκή δομή του
ΝΑΤΟ, αλλά θα υπάγεται στη Συμμαχική Διοίκηση Μετατροπής (ACT) με έδρα το Norfolk
της Βιρτζίνια, ένα νατοϊκό στρατηγείο στο οποίο ανώτατος διοικητής της είναι ο
αρχηγός ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, της γεωπολιτικής σημασίας του
ελληνικού χώρου για τα σχέδια της βορειοατλαντικής συμμαχίας, εντάσσεται η μετατροπή
του Γ’ σώματος στρατού στη Θεσσαλονίκη σε νατοϊκό στρατηγείο, η μετεξέλιξη του Β’
σώματος στρατού στη Βέροια σε Μονάδα Ταχείας Ανάπτυξης, και τα σχέδια για δημιουργία
νατοϊκού λιμανιού στην Καβάλα, στα οποία εναντιώθηκαν οι κάτοικοι της πόλης.

Η Ελληνική πολιτική εξουσία εξακολουθεί να προωθεί τον προπαγανδιστικό ρόλο για την
ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής, επιδιώκοντας να αναβαθμίσει περισσότερο τη θέση της
στους κόλπους της υπερεθνικής πολιτικής ελίτ. Σε αυτό το στόχο εξ άλλου συνέβαλε
καθοριστικά και η διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων που αποτέλεσε μια τεράστια διεθνή
ιμπεριαλιστική επιχείρηση, όπου συνεργάστηκαν ΝΑΤΟ, μυστικές υπηρεσίες, στρατοί και
αστυνομίες από πολλά κράτη, υλοποιώντας το πολιτικοστρατιωτικό μοντέλο αντιμετώπισης
των αυριανών κρίσεων.

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ της χώρας μας ως καλός κα πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της
«τρομοκρατίας» αποτελεί προτεραιότητα για το σύγχρονο ελληνικό κράτος και η νυν
ελληνική κυβέρνηση βλέπει το κύρος της να αναβαθμίζεται όταν αμερικανοί
αξιωματούχοι αναγνωρίζουν την Ελλάδα ως «στρατηγικό εταίρο» των ΗΠΑ. Και σ’ αυτή
την αναγνώριση έχουν συμβάλλει υποσχέσεις, όπως αυτές του Έλληνα υπουργού
Δημόσιας Τάξης στους αμερικάνους κατά την τελευταία επίσκεψη του στις ΗΠΑ για τα
βιομετρικά διαβατήρια, τη νέα νομοθετική ρύθμιση για την άρση του απορρήτου της
ιδιωτικής και επαγγελματικής δραστηριότητας των πολιτών, τη δημιουργία στην Αθήνα
Κέντρου Μελετών Ασφαλείας για τη διαχείριση κρίσεων κα προώθηση της
«αντιτρομοκρατικής» δράσης, τη δημιουργία, με την χορηγία της αμερικανικής
πολιτικής ελίτ, Διαβαλκανικού και Μεσογειακού Κέντρου Μελετών Ασφαλείας και
Εκπαίδευσης. Έχουν συμβάλει υποσχέσεις όπως αυτή του Έλληνα υπουργού Άμυνας στους
αμερικάνους για ελληνική ναυτική εμπλοκή της χώρας στο πόλεμο κατά του Ιράκ – την
πρώτη ουσιαστικά μετά την έναρξη του πολέμου – την παροχή στρατιωτικού υλικού και
οικονομικών κονδυλίων για τον ιρακινό στρατό, την παραχώρηση του λιμανιού της
Θεσσαλονίκης για τις ανάγκες του «αντιτρομοκρατικού» πολέμου.

ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΕΣ παροχές του ελληνικού κράτους στον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο υπό τη
αιγίδα των ΗΠΑ, συμπεριλαμβάνουν την άμεση έναρξη της κατασκευής του κέντρου
«αντιτρομοκρατικής» ναυτικής εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ στη Σούδα, και την ενεργοποίηση
του Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΣΘΑΜ)
που λειτουργεί στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Το κέντρο αυτό θα συντονίσει και την
πρώτη μεταφορά πολεμικού υλικού στο Ιράκ με τη συμμετοχή των ελληνικών πλοίων ενώ
θα κλιμακωθεί η εμπλοκή ελληνόκτητων πλοίων στη μεταφορά εξοπλισμού. Στην
ασφάλεια του δρομολογίου θα συμμετέχον και ελληνικές δυνάμεις, ενώ το Κέντρο έχει
ήδη παραχωρήσει στη διάθεση του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων, και 161
ελληνικά πλοία. Επίσης, η ελληνική κυβέρνηση υποσχέθηκε να διατηρήσει σταθερή την
παρουσία των ελληνικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, να αναλάβει τη διοίκηση του
αεροδρομίου της Καμπούλ, ενώ πρόκειται να μετακομίσει στην αφγανική πρωτεύουσα το
Πολυεθνικό Στρατηγείο Θεσσαλονίκης με 500-600 στελέχη.

ΟΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ πολιτικοί ξεστομίζουν φράσεις όπως «η Αθήνα είναι πρόθυμη να
συμβάλει στην προώθηση και εδραίωση δημοκρατικοί μορφών διακυβέρνησης» (Πέτρος
Μολυβιάτης) και όταν αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν πως «η Ελλάδα, λόγω της
τεχνογνωσίας που διαθέτει, της εκπαίδευσης και της δημοκρατικής πολιτικής
ωριμότητας, καθώς και της οικονομικής δυνατότητας που έχει, να συμβάλει
καταλυτικά στη σταθεροποίηση, στον εκδημοκρατισμό και την υγιή οικονομική
ανάπτυξη της περιοχής» (Νίκολας Μπερνς), καταλαβαίνουμε πως το μέλλον
συμπεριλαμβάνει εμπλοκή της χωράς στους νεοταξικούς πολέμους στο εξωτερικό,
περισσότερη κρατική βία και τρομοκρατία στο εσωτερικό.

«Από τη στιγμή που η ισχύς επιστρατεύεται για να καλύψει τις αδυναμίες της
οικονομίας, αυτό σημαίνει ότι ο κύκλος κλείνει και για τις δύο».

ΛΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι οι σύγχρονοι καθεστωτικοί αναλυτές που εκφράζουν τις επιφυλάξεις
τους για τη “δυνατότητα επιβίωσης του συστήματος μέσα από φράσεις όπως η
παραπάνω. Η σημερινή κρίση του καπιταλισμού και οι προσπάθειες υπέρβασής της μέσω
της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου, γεννά κοινωνικές κρίσεις που ενδεχομένως
να υπονομεύσουν σοβαρά τη σταθερότητα του. «Η διέξοδος από την κρίση» αναμασούν
σύσσωμοι νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι πολιτικοί ειδήμονες «βρίσκεται
στην κοινωνία της γνώσης», μια προοπτική που, κατά τα λεγόμενα τους, θα
σταθεροποιήσει το σύστημα, μόνο που και αυτή η προοπτική έχει δείξει τα όριά της,
κυρίως με τη «φούσκα» του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, η σύγχρονη ρεφορμιστική αριστερά επιδίδεται σε μια αγωνιώδη
προσπάθεια για να βρει λύσεις και διεξόδους από την πολυδιάστατη κρίση του
συστήματος, ανακαλύπτοντας τεχνάσματα για τη βελτίωση του κοινωνικού προφίλ του
καθεστώτος, τα οποία και προωθεί με το χαρακτηρισμό «κοινωνικές διεκδικήσεις».
Ακόμα κι αν το καθεστώς υιοθετήσει κάποιες από αυτές τις προτάσεις, αυτό θα
συμβεί για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα με το απώτερο στόχο να κατασιγάσουν
οι κοινωνικές εντάσεις που, όπως ήδη διαφαίνεται. είναι πολύ πιθανό να εκδηλωθούν
με ιδιαίτερη οξύτητα. Όπως εξ άλλου φάνηκε από την σύντομη περίοδο του
«κεϋνσιανισμού», οι παροχές δικαιωμάτων γίνονται για ν’ απομακρυνθεί ο κίνδυνος
μιας γενικότερης κοινοτικής ανάφλεξης και εφόσον αυτές εξυπηρετούν το ίδιο το
κεφάλαιο, ενώ ακυρώνονται όποτε η πορεία του καθεστώτος το επιβάλλει και ανοίγουν
νέους κύκλους οξύτερης ταξικής και κοινωνικής επίθεσης, όπως συμβαίνει στις μέρες
μας.

ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΕΞ ΑΛΛΟΥ, το φαινόμενο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης είναι
αποτέλεσμα της υπερσυγκέντρωσης δύναμης και, άρα» εξουσίας στα χέρια μιας
μειοψηφικής υπερεθνικής άρχουσας τάξης και αυτή η υπερσυγκέντρωση είναι
αποτέλεσμα που πηγάζει από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, όπου ο
ανταγωνισμός αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί την βαθύτερη ουσία του.
Συμπερασματικά, η επίλυση των προβλημάτων της παγκοσμιοποίησης δεν βρίσκεται ούτε
στην επαναφορά του κρατισμού, κάτι που θεωρούμε και ανέφικτο, ούτε στην
δημιουργία δομών υπερεθνικών που θα ελέγχουν την αγορά. Και φυσικά θεωρούμε
μέγιστη απάτη για τους λαούς την προοπτική της «κοινωνίας των πολιτών» που
προωθεί η ρεφορμιστική αριστερά, η οποία και «θα καταφέρει να εξαναγκάσει», εν
μέσω ειρηνικών διαδηλώσεων και συνεδρίων, «την υπερεθνική οικονομική εξουσία σε
αναδίπλωση». Η μόνη απάντηση στην λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και την
υπερσυγκέντρωση εξουσίας είναι η ριζική εκθεμελίωση του συστήματος των αγορών και
του καπιταλισμού.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ την εκτίμηση πως ο κύκλος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας με
τη σημερινή μορφή κλείνει, αρνούμαστε να συμπορευθούμε με όσους επιδιώκουν το
άνοιγμα ενός νέου κύκλου δυνάστευσης των λαών. Αρνούμαστε να συμπορευτούμε με
τους κρατικοδίαιτους, τους ελεγχόμενους από το καθεστώς συνδικαλιστές που
αναλώνουν τις ελπίδες των προλεταρίων σε αδιεξοδικές κινητοποιήσεις, που
διεκδικούν ψίχουλα, που οι πραγματικοί τους στόχοι είναι η αφομοίωση της
κοινωνικής δυσαρέσκειας, η εκτόνωση της κοινωνικής δυναμικής μέσω ανώδυνων για το
καθεστώς διαδρομών, που σε πολλές περιπτώσεις παίρνουν απροκάλυπτα το μέρος του
κεφαλαίου και νομιμοποιούν τα σχέδιά του. Οι ταξικές διεκδικήσεις, οι πολιτικές
και κοινωνικές αντιδράσεις που αναμφίβολα θα αναδυθούν, θα έχουν μεγαλύτερη αξία
αν αποτελέσουν τα πεδία ανάπτυξης επαναστατικών συνειδήσεων και ριζοσπαστικών
πρακτικών.

ΓΙΑ ΕΜΑΣ, η επιλογή είναι ν’ αγωνιστούμε ενάντια στις μεθόδους επιβολής της Νέας
Παγκόσμιας Τάξης, ενάντια σε όσους συμμετέχουν στην παγκόσμια «αντιτρομοκρατική»
εκστρατεία. Είναι επιλογή μας να πολεμήσουμε όσους πολεμάνε την ελευθερία, όσους
έχουν ως σκοπό να επιβάλουν την υποταγή, όσους θέλουν να εξοντώσουν την
αντίσταση. Είναι επιλογή μας να πολεμήσουμε όποιους συμμετέχουν στην διαμόρφωση
ενός περιβάλλοντος ασφαλείας για το καθεστώς.

•Δεν θέλουμε ένα κίνημα που, έχοντας ως σημαία την ειρήνη, προωθεί τον ταξικό και
κοινωνικό συμβιβασμό. Θέλουμε ένα κίνημα που θ’ απαντά δυναμικά στις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, θέλουμε ένα ριζοσπαστικό ταξικό αγώνα που θ’
ανταποδώσει τα χτυπήματα του κεφαλαίου, που θα οξύνει την υπάρχουσα κοινωνική
κρίση και δεν θα την αμβλύνει που θα μας φέρει πιο κοντά στο τέλος του
καπιταλιστικού συστήματος.

• Δεν θέλουμε ένα «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», θέλουμε το οριστικό
κλείσιμο του καπιταλιστικού κύκλου. Θέλουμε ένα νεκρό καπιταλισμό.

• Δεν θέλουμε τα ψίχουλα των πλουσίων και τις ελεημοσύνες του κράτους. Η μόνη
εγγύηση για την πολιτική και κοινωνική ελευθερία του καθένα μας είναι η
οικονομική ισότητα και γι’ αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η επανάσταση.
Θέλουμε η αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου να γίνει από τα κάτω και αυτό δεν
πρόκειται να γίνει παρά μόνο από ένα επαναστατημένο και οπλισμένο λαό.

•Δεν θέλουμε ν’ αγωνιστούμε για μια μερική και εφήμερη υποχώρηση της οικονομικής
και πολιτικής εξουσίας. Θέλουμε να δούμε τους προλετάριους να παίρνουν τη ζωή
τους στα χέρια τους. Θέλουμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

• ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

• ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝAΣ

ΥΓ.: Η επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης είχε σκοπό εκ των προτέρων να προκαλέσει
μόνο υλικές ζημιές, γι’ αυτό και υπήρξε προειδοποίηση στις 2.36. Η τοποθέτηση της
βόμβας έγινε στην είσοδο του υπουργείου, μέσα στην πυλωτή έτσι ώστε να προκαλέσει
ζημιές μόνο στο υπουργείο. Η μεταφορά της από διερχόμενο δίπλα στον κάδο
σκουπιδιών στο έξω μέρος του πεζοδρομίου είναι η αιτία για τις ζημιές σε
παρακείμενα κτίρια και για τον ελαφρύ τραυματισμό του πυροσβέστη. Είναι
χαρακτηριστική πάντως η «τεταμένη, προσοχή των οργάνων της τάξης, τόσο του
φρουρού του υπουργείου όσο και του σεκιoυριτά που «φύλαγε» στην γωνία Πειραιώς
και Κολωνού. Αν γνωρίζαμε ότι υπήρχε τέτοιο έλλειμμα φύλαξης, θα αλυσοδέναμε την
τσάντα με την βόμβα στα κάγκελα της εισόδου, έτσι ώστε να μην υπήρχε περίπτωση να
την μετακινήσει κάποιος περαστικός.

This entry was posted in Uncategorized. Bookmark the permalink.