Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
H κατοχική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Τρόικας (Ε. Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) έχει καταφέρει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα -και έχοντας τη συναίνεση των ΜΜΕ – να ξηλώσει ό,τι έχει κατακτηθεί με μακροχρόνιους, και συχνά αιματηρούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και να επιβάλει μια πρωτοφανή σε αγριότητα εκμετάλλευση της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια αισχρή μειοψηφία που απαρτίζει την οικονομική ελίτ. Τα πρόσφατα μέτρα του Λοβέρδου για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό είναι στην ίδια κατεύθυνση και δεν πρόκειται να είναι τα τελευταία. Ήδη η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σ’ έναν παράδεισο για τ’ αφεν τικά και σε μια κόλαση για τους εργαζόμενους.
Αυτή η νέα σφοδρή ταξική επίθεση είναι για την οικονομική και πολιτική εξου σία «απαραίτητη συνθήκη για να ξεπεραστεί η κρίση», αφού -σύμφωνα με τη νε οφιλελεύθερη οικονομική ανάλυση- συμπιέζοντας το εργασιακό κόστος εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις για την ανταγωνιστικότητα, και τ’ αφεντικά μπο ρούν να ελπίζουν σε νέα κέρδη για το κεφάλαιο που έχει πληγές από την οικο νομική κρίση. Με την προοπτική της αύξησης των κερδών, θα ξαναζωντανέψει η παραγωγική διαδικασία, θα δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη και θ’ ανοίξει ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση, γεγονός που θα βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει τα σοβαρά δημοσιονομικά της προβλήματα.
Στην πραγματικότητα, και παρά τα όποια επιχειρήματα των επικριτών του νεοφιλελευθερισμού, γύρω από το κατά πόσο είναι ανορθόδοξο και αδιεξοδικό το παραπάνω οικονομικό μοντέλο (είναι σίγουρο πως η κατάληξη ενός τέτοιου σχε δίου είναι η ακόμα πιο βαθιά ύφεση και η ένταση της κρίσης), ζητούμενο για το καθεστώς είναι η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση της βαθιάς οικονομικής κρίσης για να επιβάλει τους νέους ταξικούς και κοινωνικούς όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Η διαμόρφωση αυτής της νέας δικτατορίας του κεφαλαίου και του κράτους προϋποθέτει ότι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα πέσουν στην πλήρη ανέχεια, θα περιθωριοποιηθούν ώστε να γίνουν εύκολη λεία για τη στυγνή εκμετάλλευση που τ’ αφεντικά οραματίζονται να επιβάλουν. Για τα γουρούνια της πλουτοκρατίας από εδώ και στο εξής η ανθρώπινη ζωή θ’ αξίζει όσο τα ψίχουλα που θα πετάνε για μεροκάματο ενώ, σύμφωνα με τα σχέδια τους, θα είναι πολλοί αυτοί που θα περιμένουν στην ουρά για να τους ξεζουμίσουν στην παραγωγή και να του πε τάξουν όποτε πάψουν να τους χρειάζονται.
Για να εξασφαλιστεί πως θα ξεχρεωθούν οι δανειστές του ελληνικού κράτους, ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του επιβάλλουν μια πρωτοφανή σε αγριότητα λιτότητα, με συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε δαπάνες του δη μοσίου για νοσοκομεία και κοινωνικές παροχές, οδηγώντας στην οριστική κα τάρρευση νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία, εισάγοντας την ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος και των υπηρεσιών υγείας, ενώ παράλληλα ξε πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας οτιδήποτε έχει απομείνει στην κυριότητα του δημο σίου.
Τα μέτρα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα οδηγήσουν στην «έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση τη χώρα», στην πραγματι κότητα -και σε συνδυασμό με τα μέτρα για τα εργασιακά- οδηγούν με μαθημα τική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δημοσιονομικό αδιέξοδο το κράτος που αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών ή, στην καλύτερη περί πτωση, να επαναδιαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος.
Παρ’ όλα αυτά, οι συγκεκριμένες, άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από την οικονομική και πολιτική ελίτ του πλανήτη δεν είναι κάποιες «λάθος οικονομικές επιλογές» και ούτε μερικές αλλαγές στην κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής μπορούν ν’ αναστρέψουν το κλίμα βαθιάς κρίσης που περνά το σύστημα. Κυρίαρχο ζητούμενο για την οικονομική και πολιτική εξουσία που κυβερνά τον πλανήτη είναι η δεδομένη συστημική κρίση ν’ αξιοποιηθεί για την αναδιαμόρφωση των συνθηκών ζωής και εργασίας παντού αλλά και για τον επα ναπροσδιορισμό των συσχετισμών εξουσίας στον πλανήτη, με την υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ να συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερη δύναμη και εξου σία στα χέρια της, τις αγορές να επιβάλλουν τον όλο και πιο ενεργητικό ρόλο τους στη διαμόρφωση και άσκηση της πολιτικής εξουσίας και τη διακυβέρνηση των χωρών να παίρνει όλο και πιο ολοκληρωτικό χαρακτήρα.
Συνεπώς, με αφορμή την κρίση και, κυρίως, την κρίση του χρέους των χωρών, εισάγεται και επιβάλλεται στη μία χώρα μετά την άλλη, και με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, μια νέα ολοκληρωτική μορφή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ένας νέος φασισμός, που μπροστά του παλαιότερες μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης ωχριούν.
Συστατικό στοιχείο αυτής της νέας διεθνούς δικτατορίας είναι η αξιοποίηση του χρέους των χωρών για να περάσει ο κοινωνικός πλούτος μιας χώρας στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα κοράκια του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι έτοιμα να ορμήσουν και να κατασπαράξουν ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα, όταν η κυβέρνηση θ’ αδυνατεί πλέον ν’ αντεπεξέλθει στις απαιτητικές δανειακές υποχρεώσεις που της επιβάλλουν οι τοκογλύφοι του χρέους. Το δρόμο για αυτή τη νέα κατοχή μέσω της κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου της χώρας τον άνοιξε ο Πα πανδρέου με το σχετικό μνημόνιο απέναντι στους δανειστές, σύμφωνα με το οποίο «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας».
Με άλλα λόγια, ΔΝΤ, Ε. Επιτροπή, ΕΚΤ και τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δάνεισαν το ελληνικό κράτος μπορούν από τη στιγμή που θα καθυστερή σουν να πάρουν τις δόσεις των δανείων τους να προβούν σε κατασχέσεις της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου της χώρας, ενώ ο δανειολήπτης (δανειολήπτης προφανώς θεωρείται το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ασχέτως αν τα δανεικά δεν προορίζονται για την πλειοψηφία της) περνά και αυτός σε καθεστώς κυριολεκτικής κατοχής από τους δανειστές.
* * *
Απέναντι σ’ αυτό το νέο φασιστικό καθεστώς που διαμορφώνουν, όποια μορφή κινητοποίησης περιοριστεί σ’ έναν αγώνα «χαρακωμάτων» για τη διατήρηση των όποιων εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών κε κτημένων είναι καταδικασμένη σε ήττα. Γι’ αυτό και αποτελούν κοροϊδία όχι μόνο οι ανώδυνες διαμαρτυρίες που επιθυμούν οι μεγαλοσυνδικαλιστές αλλά και οι γε λοίοι λεονταρισμοί της καθεστωτικής αριστεράς που συμμετέχει στο κοινοβού λιο, η οποία όχι μόνο δεν έχει καμία διάθεση να έρθει σε ρήξη με την καθεστωτική πολιτική τάξη -ρήξη που, μεταξύ άλλων, θα έβλαπτε τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια των αντιπροσώπων της στο κοινοβούλιο- αλλά κάνει ό,τι μπορεί για ν’ αποτρέψει την κοινωνία να εκδηλώσει την οργή της και φτάνει στο σημείο να στρέφεται ακόμα και ενάντια σε πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας όταν αυτά εκφράζονται ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Έτσι, για την καθεστωτική αριστερά -όπως και για τα ΜΜΕ- εκφράσεις που χρησιμοποι ούν πλειοψηφικά πλέον τμήματα της κοινωνίας, όπως «όλοι το ίδιο είναι», ανα φερόμενα στους πολιτικούς που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο, είναι φασιστική. Φασιστικό είναι, επίσης, το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» που χιλιάδες διαδηλωτών φώναζαν στην κινητοποίηση της 5ης Μάη έξω από το κοι νοβούλιο, ενώ η απόπειρα εισβολής στη βουλή από τους συγκεντρωμένους ήταν «απόπειρα κατάλυσης της δημοκρατίας που θα άνοιγε το δρόμο για την επιβολή πραξικοπήματος». Για το ΚΚΕ, όσοι επιχείρησαν να εισβάλουν στο κοινοβούλιο ήταν, επίσης, φασίστες και προβοκάτορες. Τελικά, για κανέναν απ’ όσους συμ μετέχουν στα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς δεν είναι φασισμός η πολι τική κυβέρνησης-τρόικας και το νέο ολοκληρωτικό καθεστώς που διαμορφώνεται. Ζητούμενο γι’ αυτούς είναι να καταφέρουν να ηγηθούν των κοι νωνικών κινητοποιήσεων και να τις περιορίσουν στα πλαίσια που ορίζει η καθε στωτική νομιμότητα ώστε να μην απειλούν το καθεστώς και τους εκπροσώπους του. Πιστεύουμε ότι μάταια ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν. Όλα δείχνουν ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις θα λαμβάνουν όλο και πιο έντονα χαρακτηριστικά ρήξης και σύγκρουσης με το καθεστώς και τα κόμματα της ενσωματωμένης στο σύ στημα αριστεράς όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να καρπωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια αλλά θα περιθωριοποιούνται όλο και περισσότερο και θ’ ακολουθούν στην πτώση και την κοινωνική περιφρόνηση τα κόμματα εξουσίας.
Τελικά ο αγώνας μας οφείλει να είναι ένας αγώνας επίθεσης ενάντια στο σύ νολο της καθεστωτικής πολιτικής τάξης και των εκπροσώπων της και να μην στρέφεται μόνο κατά ορισμένων προσώπων και ενός περιορισμένου αριθμού πολιτικών επιλογών. Εξάλλου, η βαθιά οικονομική κρίση στην οποία βυθίζεται αυτή την περίοδο η χώρα δεν είναι αποτέλεσμα απλώς κάποιων κακών χειρι σμών προηγούμενων κυβερνήσεων. Η κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του συστήματος, που σαπίζει και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με την αφαίμαξη των κοινωνιών. Σ’ αυτή την κρίση έχουν συμβάλει με τον δικό τους τρόπο όλοι όσοι συμμετέχουν στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία και οφείλουμε με τον αγώνα μας να καταργήσουμε.
Να μην αφήσουμε να εκφυλιστεί ο αγώνας μας από προτάσεις και πολιτικές που αποβλέπουν στην έξοδο από την οικονομική κρίση, με τη δικαιολογία ότι αυτό συμφέρει την κοινωνική βάση. Κάθε τέτοια πρόταση θα επιδιώξει να συγ κρατήσει τους αγώνες εντός των πλαισίων του καθεστώτος και θα εμποδίσει κάθε πραγματικά απελευθερωτική πρόταση για το μέλλον να κατατεθεί κοινωνικά και να δοκιμαστεί στην πράξη. Είναι εξάλλου δεδομένο πως καμία λύση που θέλει την Ελλάδα να παραμένει εντός του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν πρόκειται να μας βγάλει οριστικά από τις συστημικές κρίσεις τις οποίες πληρώνει με το αίμα της η κοινωνική πλειοψη φία των μη προνομιούχων.
Όσο ριζοσπαστικές κι αν ακούγονται κάποιες προτάσεις (έξοδος από την ΟΝΕ ή και την Ε.Ε., επιστροφή στη δραχμή, εθνικοποίηση επιχειρήσεων όπως οι τράπεζες, αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων για να πληρωθεί το χρέος κ.λπ.), δεν εγγυώνται τίποτα περισσότερο από ένα άλμα στο κενό που, αργά ή γρήγορα, θα μας οδηγήσει ξανά πίσω, στο ίδιο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Η μόνη πραγματική διέξοδος από την κρίση που μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική επιβίωση των μη προνομιούχων και ν’ αποτρέψει την καταστροφή που μας επιφυλάσσει η πολιτική και οικονομική εξουσία είναι η οριστική έξοδος από το σύστημα του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσω πευτικής δημοκρατίας. Δεν μιλάμε για τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική επα νάσταση, η οποία γίνεται επιτακτική ανάγκη πλέον, όχι μόνο για λόγους αξιακούς, ηθικούς και κοινωνικού δικαίου, αλλά για λόγους που αφορούν την επιβίωση όλων μας. Έτσι κι αλλιώς, η ίδια η άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη καθη μερινά μας θέτει αμείλικτα το δίλημμα «ή εμείς ή αυτή». Ζούμε στην ιστορική στιγμή που οι προνομιούχες πολιτικές και οικονομικές κάστες δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τις μεγάλες πλειοψηφίες των μη προνομιούχων.
Ο αγώνας μας οφείλει να είναι αγώνας σύγκρουσης και ρήξης με κάθε προ νομιούχο άτομο ή ομάδα ατόμων που βλέπει στη σημερινή κρίση και την άγρια επίθεση εναντίον των εργαζομένων μια ευκαιρία για να πλουτίσει. Να είναι ένας αγώνας ενάντια σε όποιον βλέπει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας ως μια ευκαιρία για ν’ αρπάξει τον κοινωνικό πλούτο που ανήκει σε όλους μας. Ήρθε η ώρα ν’ απαλλαγούμε οριστικά απ’ όλους αυτούς τους αμοραλιστές και τυχοδιώκτες, τους κλέφτες και εγκληματίες. Ήρθε η ώρα να δώσουμε ένα μάθημα σε κάθε προνομιούχο.
Ο αγώνας μας να είναι ένας αγώνας για να πάρουμε πίσω ό,τι μας έχουν κλέ ψει και μας ανήκει. Να είναι ένας αγώνας αποτίναξης κάθε μορφής σκλαβιάς, αγώνας για την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων. Για να μην υπάρξουν ξανά κοινωνικοί και ταξικοί διαχωρισμοί, για να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, για να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να μην υπάρχει οργανωμένη εξουσία, κράτος, ανελευθερία και καταπίεση.
Ο αγώνας μας να είναι ένας αγώνας για την οικονομική ισότητα και την πολι τική ελευθερία όλων. Να μην είναι τίποτε λιγότερο από μια ριζική ανατροπή, από μια κοινωνική επανάσταση.
Μιας τέτοιας επανάστασης μπορεί το προανάκρουσμα να είναι η έφοδος στο κοινοβούλιο που επιχειρήθηκε και δεν ολοκληρώθηκε στις 5 Μάη. Μια έφοδος που δεν θα αρκεστεί απλώς στο να ρίξει τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά θα είναι μια καθοριστική στιγμή του απελευθερωτικού από την κοινοβουλευτική χούντα αγώνα και που προοπτική του θα είναι να μην επιτραπεί σε κανέναν εξουσιαστικό πολιτικό σχηματισμό -είτε αυτός προέρχεται από το κοινοβούλιο είτε όχι- να πάρει στα χέρια του την εξουσία και να διαιωνίσει το σάπιο καθεστώς. Να μην επιτρέψουμε στους διάφορους υπερασπιστές του συστήματος, φορώντας το προσωπείο του «απελευθερωτή», να επιδιώξουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας για ν’ αναρριχηθούν στην εξουσία και να διασώσουν το καθεστώς.
Να ορίσει η ίδια η ίδια η κοινωνική βάση, με αρχές την ισότητα και την άρνηση κάθε μορφής οργανωμένης εξουσίας, την οργανωτική δομή που θα διαχειρίζε ται και θα καθορίζει την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Μια οργανωτική δομή με οριζόντιο χαρακτήρα, χωρίς αντιπροσώπευση και επαγγελματίες της πο λιτικής, χωρίς χειραγώγηση. Με μια τέτοια πολιτική οργάνωση ν’ αφήσουμε μια για πάντα πίσω μας την κοινοβουλευτική δικτατορία.
Να προχωρήσει όλη η κοινωνία που ζει κάτω από το ζυγό της νέας χούντας των αγορών και του κράτους σε μια σαρωτική απαλλοτρίωση όλου του πλούτου που βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και να τον κοινωνικοποι ήσει, να περάσει, δηλαδή, στο σύνολο του στα χέρια των συλλογικών κοινωνι κών οργάνων που θα τον διαχειρίζονται. Ν’ απαλλοτριωθεί όλη η εκκλησιαστική περιουσία. Να περάσει όλος ο κοινωνικός πλούτος που αυτή τη στιγμή κατέχει η ντόπια πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια της κοινωνικής βάσης και ν’ απαλλοτριωθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν στα χέρια τους πολυεθνικές και μέρος της ξένης οικονομικής ελίτ που δρα στην Ελλάδα.
Να πάρουμε στα χέρια μας όλα τα μέσα παραγωγής και τις παραγωγικές μονάδες και να τις κοινωνικοποιήσουμε. Τα ίδια τα εργατικά συμβούλια να καθορί ζουν τι θα παραχθεί και για ποιούς, σε συνεργασία με τις τοπικές συνελεύσεις στις κοινότητες, τις πόλεις, τις γειτονιές.
Έξω από κάθε λογική ανταγωνισμού και ανάπτυξης, έξω από τις αρχές και τις αξίες της οικονομίας της αγοράς, μακριά από κάθε λογική συγκέντρωσης πλούτου, να προσδιοριστεί από την κοινωνική βάση η νέα οικονομική οργάνωση και η παραγωγική διαδικασία με κυρίαρχες αρχές την οικονομική ισότητα, την οριζόντια διαχείριση, την ποιότητα στην εργασία και την παραγωγή, την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα όλων των παραγόμενων προϊόντων και την εξεύρεση νέων τεχνολογιών που θα ταιριάζουν στο επαναστατικό μας εγχείρημα και θ’ αφήσουν οριστικά πίσω τους τις τεχνολογίες της μαζικής παραγωγής του καπιταλισμού που μόνο σ’ ένα συγκεντρωτικό οικονομικό μοντέλο αρμόζουν. Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι θέματα που θα αφορούν μια επαναστατημένη κοινωνία που θ’ αποφασίζει η ίδια για τον εαυτό της.
Να γίνουν οι κοινότητες, οι μικρές πόλεις, οι γειτονιές ο πυρήνας της νέας κοινωνικής οργάνωσης, ο κάτοχος του κοινωνικού πλούτου και ο κύριος πυλώνας των αποφάσεων, οικονομικών και πολιτικών. Να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, να πάρουμε, επιτέλους, τη ζωή στα δικά μας χέρια.
Αν δεν επαναστατήσουμε τώρα ενάντια στη σύγχρονη δικτατορία των αγορών, του κεφαλαίου και του κράτους, αν δεν αποτινάξουμε τώρα το ζυγό της σκλαβιάς, αν δεν σηκώσουμε σήμερα το κεφάλι μας ψηλά, μέλλον δεν θα υπάρχει για εμάς και θα έχουμε καταδικάσει τις επόμενες γενιές να ζουν στις πιο σκοτεινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της ανθρώπινης ιστορίας.
Η μόνη λύση που έχουμε στα χέρια μας για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, για ν’ απαλλαγούμε οριστικά από τον σύγχρονο φασισμό είναι η κοινωνική επανάσταση.
Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Κώστας Γούρνας, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης